You have to hide Day and Night

Alles trok wat wazig aan haar voorbij. Eerst een klap tegen de muur, daarna een klap terug van hem die haar verdwaasde, en vervolgens zijn beet en het gevoel dat erbij kwam en haar totaal overweldigde. Voor dat ene moment verdwenen alle opkomende protesten even. Het gevoel was niet anders te omschrijven dan "geweldig" en ze verafschuwde het dat ze verlangde naar meer meer meer toen hij zich terugtrok. Ze had hem haast vast willen pakken om te voorkomen dat hij zich terug kon trekken en het duurde een paar seconden voor ze er weer helemaal bij was.
'Ik laat geen onschuldige mensen vermoorden door jou. Je houdt je aan de regels of je zoekt maar een andere manier om aan bloed te komen. Een waarbij je geen mensen lastigvalt.' Het gevoel van de beet gonsde nog na in haar lichaam, maar haar stem had alweer wat kracht gevonden. 'Wat ga je doen als ik niet bang voor je ben dan?'

'Ik dacht dat ik die manier net had gevonden en jij vond het ook niet mis.' Zacht kuste hij op de plek waar hij haar zojuist had gebeten. 'Je zou het het liefst nog een keer hebben maar dan langer.' fluisterde hij haar toe. Hij bekeek haar blik die genoeg woorden sprak om de kracht in haar stem onderuit te halen. 'Als jij niet bang voor me bent? Dat maakt het toch zo makkelijk want dan kan ik nog veel dichterbij komen. Dan kan ik elke gedachte, elk gevoel en elk verlangen van je raden alsof je mij een test geeft met de antwoorden er naast.' Hij liet haar los en trok haar pyjama goed zodat ze er niet meer zo verdwaasd uit zag.
'Maar ik ben nog steeds kwaad dat je mijn spelletje hebt verpest dus denk maar niet dat je zomaar van mij af bent. Ik zou je deur op slot doen, bij elke stap die je zet achter je kijken want ik kan overal zijn Aurele. Je bent nooit meer alleen en nooit meer zo veilig als dat je geweest bent. Want voor het geval je het nog niet had geraden. Dit onderwerp is niet zo makkelijk uit de hoofden van mijn ouders te krijgen. Ze denken vrede te sluiten maar iedereen weet dat er geen vrede zal zijn hier in het gebied van de dagvampiers en zeker niet wanneer ik mijn vampiers de toestemming geef om hier heen te komen. Bereid je maar vast voor want dit spel is nog lang niet uitgespeeld. Je moet werken met wat je hebt, en als dat inhoud dat ik tijd met jou moet doorbrengen op dit grondgebied dan zal ik daar onuitputtelijk gebruik van maken. Jou huis is mijn huis, is het niet?'
Dean veegde een druppel bloed van haar hals en likte deze van zijn duim. 'Ik moet zeggen dat ik beter heb gehad maar je leert het wel, drink voortaan lekkerdere bloedgroepen wil je? Ik hou wel van iets bijzonders.'

Aurele wilde zijn woorden wel ontkennen, maar wist zowel zij als Dean wist heel goed dat ze dan zou liegen. Ze vond het inderdaad niet mis, eerder het tegenovergestelde, niet dat ze hem dat zo zou zeggen.
Zijn woorden joegen haar meer angst aan dan alle eerdere keren deze dag dat ze Dean had gesproken. Haar hele houding was gespannen, klaar om te vluchten zodra ze daar de kans voor kreeg.
'Ik doe mijn deur zeker op slot,' antwoordde ze. Hij hoefde niet te weten dat ze geen slot op de deur had. 'De nachtvampiers komen hier niet,' reageerde ze fel op zijn woorden. 'Ik zal alles doen om je ervan te weerhouden je vampiers hierheen te halen. Daarbij zijn er nog steeds meer dagvampiers dan nachtvampiers.' Dean kon dreigen, maar zij kon er heus wel wat tegenin brengen, al was het dan niet veel. 'Nee, mijn huis is níet jouw huis. Dat zal het ook nooit zijn en ik zal zeker niet anders gaan drinken om jou gunstig te stemmen.' Aurele keek hem nog een keer aan voor ze hem achteruit duwde, tussen hem en de muur vandaan glipte en zijn kamer uitvluchtte, haar eigen kamer in. Onwillekeurig was haar hartslag gejaagd en haar handen trilden toen ze een stoel onder de deurklink zette, hopend dat dat hem buiten zou houden.