Verhaallijnentopic

Verhaallijn 1
Twee personages even aan het hof van een Romeinse keizer. P1 is de zoon/dochter van de keizer en flirt regelmatig met P2, een van de bedienden (slaven). Op een feest bij het paleis flirten ze ook weer voortdurend met elkaar, wel oplettend dat de keizer of andere mensen met een hoge functie het niet zien. P2 haalt P1 over om met hem/haar mee weg te glippen van het feest, waar ze de rest van de avond en nacht ook niet meer terugkomen. Ze spreken steeds vaker stiekem af met elkaar, maar niemand anders mag erachter komen. Als anderen te weten komen van de geheime relatie tussen de zoon/dochter van de keizer en een bediende, is dat een schade voor de hele keizerlijke familie en zal het zeker voor de bediende alles behalve goed aflopen.

Verhaallijn 2
Een vampier die al eeuwenlang hetzelfde, rebelse leven leidt, dwingt een mens om zijn vaste bloedbron te worden, omdat hij heeft besloten minder mensen te willen doden. Er staat voor het mens echter wel iets tegenover om te mogen blijven leven. Diegene moet de vampier leren weer meer menselijke dingen te doen, een beter leven te leren leiden. Daarbij moet het mens de vampier vermaken. Raakt hij/zij op een gegeven moment verveeld, dan is het over voor het mens.

Verhaallijn 3
Er is een jonge koning/koningin [P1] die in een immens groot paleis woont. Er is echter één apart ding met deze persoon. Niemand mag hem/haar zien omdat hij/zij over een bovennatuurlijke schoonheid bezit, onsterfelijk is en de energie van mensen nodig heeft om sterk te kunnen blijven en niet in een coma-stand weg te zakken. Eén keer per maand worden er vier mensen uit de grote steden van het land uitgeloot en vaak onvrijwillig meegenomen naar het paleis om daar te komen “werken”. Niemand ziet die mensen ooit terug, omdat de koning/koningin alle energie bij hen afneemt, zodat hij/zij weer een maand vooruit kan. Niemand heeft hem/haar ooit gezien en is er levend weggekomen. Tot een reiziger uit een ander land in een storm op het paleis komt schuilen [P2]. Hij/zij verdwaalt in de gangen en komt per ongeluk uit op de bovenste verdieping – de voor iedereen verboden verdieping. Hij/zij weet echter niets van het land en de koning/koningin en is zich van geen enkel gevaar bewust. P1 wil het mens eerst ombrengen, maar beseft zich dan dat diegene eigenlijk helemaal geen gevaar voor hem/haar en zijn/haar identiteit vormt. Hij/zij kan het mens enkel niet laten gaan. Daarbij vindt P1 P2 wel interessant, omdat P2 veel kan vertellen over de buitenwereld en ook niet bang is om te praten, tot het brutale toe. Wel moet het mens P1 vermaken en P1 heeft ook nog steeds menselijke energie nodig.
(Later in de ORPG kan er ook een oorlog/opstand in het land komen o.i.d. en dan moet zij zichzelf op een gegeven moment wel tonen.)

Verhaallijn 4
In een land vormen vampiers de bovenlaag van de samenleving. Het land is een monarchie en wordt dus bestuurd door een koning, die ook vampier is. Bij deze ORPG richten we ons op de prinses – vampier – [P1] en de menselijke zoon [P2] van een rijke bankier. Op een feest op het paleis ontmoeten zij elkaar voor het eerst. P2 flirt overduidelijk met de prinses en spreekt haar ook aan, maar ze is terughoudend omdat hij een mens is en zij een vampier. Alhoewel haar vader en moeder haar anders hebben opgevoed, doodt zij liever geen mensen en drinkt ze ook niet graag van hen, want ze is bang dat ze zich niet in kan houden.
Na het feest gaan er een paar dagen voorbij en de tweede keer dat ze elkaar ontmoeten is in het bos. P1 dwaalt daar vermoeid en uitgeput rond, aangezien ze al dagen niet heeft gedronken omdat haar angst om mensen te doden steeds groter wordt. P2 komt haar tegen en dwingt haar om wat van zijn bloed te drinken, waarna hij haar terugbrengt naar het kasteel. De koning en koningin bieden hem een verblijf daar aan, in ruil voor dat hij P1 leert om over haar angst heen te komen en haar opnieuw plezier leert hebben in haar leven.

Ondanks dat Dean nu wel gewend zou moeten zijn om zich tussen veel mensen te bevinden, hield hij zich liever in de rustigere delen van de stad schuil. Vaak was voor het als draki-zijnde in de stad zijn geen mogelijkheid, maar ditmaal was er een uitzondering gemaakt. Hij had een taak toegewezen gekregen en deze was onuitvoerbaar binnen zijn eigen kolonie. Zij daarentegen had geen enkel idee van alles wat haar te wachten stond. Al voordat ze het café binnenliep, voelde hij haar aankomen. Het was een ongemakkelijk gevoel, aangezien hij zichzelf had moeten aanleren om zich op haar te focussen. Haar energie was in zekere zin gekoppeld aan de zijne, maar zij mocht hier niets van merken. Hij was dan wel een draki en zeker geen draki die je moest onderschatten, maar voor haar moest hij overkomen als een doodnormaal, menselijk persoon. Het had hem zeker een maand gekost om zich zo goed mogelijk onzichtbaar te maken onder de mensen. Zijn jeukende huid beviel hem niet. Deze voelde strakgetrokken aan doordat zijn draki vastzat, niet vrij kon zijn en vanaf het moment dat zij er was, werd dit verlangen nog veel groter. Soepel schoof hij naast haar op een barkruk.
‘Wat breng een vurige dame als jij hier?’ vroeg hij. Haar hele houding straalde vurigheid, opstandigheid en onverschilligheid uit.
Aleria maakte haar blik los van een groepje mensen op het moment dat er iemand naast haar kwam zitten. Haar mondhoeken krulden zich op tot een scheef glimlachje. Hij moest eens weten dat vurig in haar geval erg letterlijk op kon worden gevat.
‘Ik moest even ontsnappen aan de standaard van het dagelijkse leven,’ antwoordde ze. ‘Ik woon er afgelegen. Ik zie de grote steden niet zo vaak.’ Ongegeneerd nam ze de jongeman van top tot teen in zich op. Hij was knap, heel erg knap.
‘Ik snap het, ja. Ik heb ook een tijd erg afgelegen gewoond, maar sinds kort ben ik hier. Alleen moet ik toegeven dat ik niet zo dol ben op de drukte hier.’ Alle geuren, kleuren en geluiden maakten hem soms gek. Tevens was zijn kolonie ontzettend bang om gevonden te worden. Eens een draki ontdekt werd, kon het voor de hele kolonie over zijn.
‘De drukte kan inderdaad wel wat veel worden op den duur,’ beaamde Aleria. Voor één dag was de drukte wel prettig te noemen, even iets anders dan de rust in de bergen, maar zij merkte na een dag in de stad ook wel dat ze vermoeid begon te raken en dat de draki in haar zich begon te roeren tussen alle mensen en torenhoge gebouwen.
‘Waar woon je precies? Ik ben wel benieuwd waarom zo’n prachtige jongedame weg wordt gehouden. Het zou jammer zijn als ik je niet nogmaals kan zien.’ Van binnen gromde Deans draki, vechtend om naar buiten te komen door hoe dicht ze zich bij hem bevond, maar hij liet het niet toe, krabde aan zijn droge en strakke huid om vervolgens weer naar haar te kijken.
‘Ik woon redelijk hoog in de bergen, in het bos. Mijn vader is erg streng. Hij is enigszins… Mensenschuw, laat ik het zo zeggen.’ Mensenschuw, dat was het perfecte woord om hem te omschrijven. ‘Hij wil me zoveel mogelijk beschermen tegen de buitenwereld. Misschien tegen brutale en gevaarlijk knappe jongens als jij,’ grijnsde Aleria. Dean lachte kort.
‘Welk gebergte? Ik ben wel vaker in de bergen geweest, maar naar mijn weet zijn er niet veel huizen daar. De mensen hebben het niet zo op de nevel die er hangt.’ Ergens kon hij te ondervragend overkomen, maar het duurde hem te lang om via een praatje achter dingen te komen. Dat haar vader streng was, geloofde hij zonder twijfel. Mannelijke draki’s waren altijd erg goed in het tonen van hun macht, vooral onyxdraki’s. ‘En ik snap wel dat je vader je wil beschermen. Ik vorm namelijk een enorm groot gevaar voor jou, veel groter dan de rest van de mannen hier.’ Het klonk als een sarcastische grap, maar hij meende het wel en grijnsde lichtelijk.
‘De bergen ten noorden van deze stad,’ antwoordde ze. ‘De nevel houdt inderdaad veel mensen op afstand, maar daardoor is er wel veel rust. Op een gegeven moment raak je er wel aan gewend. Je mag wel een keer mee, als je dat wil?’
'Ik houd wel van de bergen en de natuur. Zeg maar wanneer.
Vrij zijn terwijl je je geen zorgen hoeft te maken over anderen. Ik zou er heel wat voor over hebben. Hier is die vrijheid ver te zoeken.' Heel even versnelde zijn adem en hij wist het nog net voor elkaar te krijgen om zijn huid niet te laten flikkeren. Vrijheid was iets waar hij naar verlangde ook al had je die als draki nooit, niet zolang je veilig wilde zijn. Hij keek even tevreden naar haar. Ze was niet moeilijk om te verleiden, maar dit kon ook deels komen door de verbonden energie en het feit dat hij een draki was.
‘Nu meteen zou wel kunnen. Ik weet alleen niet of ik je mijn huis ook kan laten zien. Ik vrees dat mijn vader dat niet goed gaat vinden – hij is erg gesteld op privacy – en ik maak hem liever niet al te boos.’ Even keek Aleria hem vertwijfeld aan. Hij vroeg wel erg veel voor gewoon iemand die waarschijnlijk op elke vrouw afstapte.
‘Misschien weet ik hem wel over te halen. Ik vorm nou niet echt een bedreiging, al klonk het wel erg goed.’ Dean stond op van de barkruk en zij volgde dat voorbeeld.
‘Hij is niet zo makkelijk over te halen,’ zei ze, doelend op haar vader. ‘We kunnen eerst wel ergens anders naartoe. Er zijn genoeg mooie plekken in de bergen. Heb jij een auto?’
Dean haalde zijn autosleutels uit zijn broekzak bij wijze van een antwoord. Hij merkte dat ze wat achterdochtig begon te worden.
‘Je bent zeker niet zoals de rest van de vrouwen hier. Veel interessanter, opvallender,’ zei hij om haar weer even aan iets anders te laten denken dan de vele vragen die hij had gesteld.
Een klein grijnsje speelde rond Aleria’s lippen. Dus hij was er zo één. Eén die niet van die omwegen maakte en gewoon recht door zee was. Dat beviel haar wel.
‘Jij mag er anders ook wel wezen hoor, maar dat weet je zelf volgens mij ook maar al te goed.’
‘Tsja, ik zal het niet ontkennen, het is soms behoorlijk handig, zoals nu alweer te merken is.’ Zijn donkere ogen staarden haar aan. ‘En jij weet heel goed dat je speciaal bent en ik je niet zomaar laat gaan.’
‘Jij laat mij niet zomaar gaan?’ vroeg ze geamuseerd. ‘Dus dan kan ik het ook wel wat minder gemakkelijk voor je maken.’
‘Ik zou gaan voor de makkelijke weg, maar je kunt heel wat proberen, ik ben niet bang,’ glimlachte hij.
Aleria liep achter hem aan het café uit, enkele scherpe blikken van een paar meisjes die aan een tafel bij de deur zaten, negerend.
‘Dus, welke is van jou?’ vroeg ze bij het zien van de rijen auto’s die langs de straat stonden. Dean leidde haar naar zijn auto een paar meter verderop. Hij hield de deur van de zwarte Range Rover Evoque open zodat ze in kon stappen, waarna hij plaatsnam op de bestuurdersstoel.
‘Naar de bergen?’ vroeg hij. Aleria knikte.
‘Vooruit dan maar.’ Dean startte de motor en draaide de weg op, in noordelijke richting. ‘Als je je aan de belofte houd om me mee te nemen naar je huis, dan ga ik overal mee naartoe. Nou ja, bijna overal dan. Ik wil graag zien waar je woont. Het moet heel speciaal zijn om daar te wonen.’
Aleria klakte afkeurend met haar tong. ‘Ik heb nooit beloofd je mee te nemen helemaal naar mijn huis. Ik heb het alleen kort genoemd.’ Ze moest dat idee echt snel uit zijn hoofd praten. ‘Ik ken je niet eens. Straks ben je één of andere moordlustige psychopaat die misbruik maakt van het feit dat hij er erg goed uitziet.’
‘Je hebt het beloofd dus moet je je eraan houden.’ Een simpele glimlach verscheen weer op zijn gezicht.

© Across The History productions

6891. Het einde van de wereld is aangebroken. Sinds 6780, al ruim een eeuw lang, is de Duistere Era aangebroken, precies zoals voorspeld stond in vele oude geschriften. Er waren echter weinige die ook daadwerkelijk geloofden in deze oeroude woorden.
Op een kille 21e decemberdag doemen vanuit het niets reusachtige ruimteschepen op die in no time de grootste machtscentra in de wereld platleggen. De aarde is niet langer meer in handen van de mens, alhoewel deze buitenaardse soort veel wegheeft van mensen. Ze hebben een menselijk uiterlijk, beschikken echter over een bovennatuurlijke perfectie en leven veel langer dan de gewone mens, gemiddeld zo’n tweehonderd jaar. Veel van deze wezens, die Faygahae worden genoemd, verhuizen naar de aarde, waar ze een prachtig zorgeloos leven leiden. Hun eigen planeet is stervende. Al snel lijkt het alsof de twee volken van planeet zijn geruild. Enkel de rijkere mensen kunnen het zich nog veroorloven om op de prachtige aarde te wonen en net zo’n luxe leven te leiden als de Faygahae.
Bij deze ORPG volgen we twee personen. De één is een jongen, een Faygahae, de ander de dochter van een steenrijke, menselijke bankier. Ze ontmoeten elkaar op een elitefeestje en omdat beiden teveel alcohol op hebben en niet goed rationeel meer kunnen denken, belanden ze met elkaar in bed. De volgende ochtend nemen ze met veel ongemakkelijkheid afscheid van elkaar.
Na die nacht zien ze elkaar een jaar lang niet weer. Tijdens een gewelddadige overval van mensen op een ongelooflijk dure villa, ontmoeten ze elkaar opnieuw. Het meisje hoort bij de overvallers, de jongen bij de gegijzelde Faygahae. In het jaar dat ze elkaar niet hebben gezien, zijn ze elkaar echter nooit helemaal vergeten. De jongen haalt haar over samen met hem te vluchten, maar dat neemt haar kilheid en afstandelijkheid niet meteen weg.
Toch valt er niet te ontsnappen aan de zeldzame en gevaarlijke liefde die er tussen hun opbloeit in een wereld vol gevaren, verraad, illusies en een bloederige oorlog tussen de Faygahae op Aarde en de mensen op Aeylis, de vroegere planeet van de Faygahae.



© Across The History productions

In het land Vinae hebben aristocraten de macht. Die aristocraten zijn vampiers. Vampiers behoren in Vinae tot de bovenklasse van de samenleving. Er zijn twee soorten vampiers, de zogeheten dagvampiers en de nachtvampiers. Het is niet zozeer dat je dagvampiers alleen maar overdag ziet en nachtvampiers alleen maar ’s nachts. Het grote verschil is dat dagvampiers aardiger zijn voor mensen. Zij bijten alleen mensen die zich vrijwillig hebben aangemeld en drinken niet zoveel dat het mens eraan dood gaat. Nachtvampiers daarentegen zijn niet zo aardig voor de mensen en doden ze vaak.
Bij deze ORPG volgen we twee van de machtigste families in Vinae. De ene familie bestaat uit dagvampiers, de andere uit nachtvampiers, vandaar dat ze altijd met elkaar in conflict zijn, wat de vrede in het land verstoort. Daarom hebben de twee families met elkaar overlegd en er is een besluit uit gekomen: de dochter van de ene familie en de zoon van de andere familie zullen met elkaar trouwen. Zo zal het evenwicht in Vinae hersteld worden. De twee weten echter niets van de plannen van hun ouders en komen daar ook pas achter op een door de dagvampier-familie georganiseerd bal. Zij kunnen niet tegen het besluit van hun ouders ingaan. Hoe gaan ze hier mee om? En kunnen een dagvampier die haar hele leven heeft gehoord dat ze aardig en vriendelijk moet zijn voor mensen en een nachtvampier die zelfs andere vrouwelijke vampiers ook ziet als vermaak wel samen?



© Across The History prodcutions

Er was “voorspeld” dat op 12 en 21 december 2012 de wereld zou vergaan. Er is echter niets gebeurd, nog niet eens een aardbeving of vulkaanuitbarsting. Nee, iedereen die dat denkt heeft het mis. Er is op die beide dagen wél iets gebeurd.
Lang dachten mensen dat er geen wereld was naast de aarde. Ja, er zijn planeten, maar daar is geen enkel leven te bekennen. Toch is er wel nog een wereld, één die niet waarneembaar is voor de mens. Een wereld met hartverscheurende schoonheid en tegelijkertijd kille duisternis, dood en verderf. Het is de wereld van de Faeries. Wezens die er net zo uit zien als mensen, behalve dat ze betoverend mooi en erg sluw zijn. Hun wereld is slechts met een dunne sluier gescheiden van de aarde. Op sommige plaatsen staat die wereld zelfs al in verbond met de aarde. Zo ook in Valey. Dit stadje lijkt vanuit het niets op te doemen uit een heuvelachtige zee van gras. In het grote Ovaiche-woud vlakbij de stad is een poort naar de wereld van de Faeries. De poort is niet zichtbaar als een Faerie je ‘m niet laat zien. En áls een Faerie je de poort wel laat zien, zul je nooit meer terugkeren naar de aarde. Je wordt als een magneet naar de poort toegetrokken en verzwolgen door de magie. De Faeries moeten levenskracht van mensen stelen om zelf te kunnen leven in de mensenwereld en enkel solitaire Faeries kunnen zich onder de mensen begeven zonder problemen. Faeries geven de voorkeur aan muzikale mensen. Zij geven de Faeries kracht met hun creativiteit. De Faeries verleiden hun slachtoffer en door een kus of een hand op de polsslagader nemen zij levenskracht weg bij hun slachtoffer. Vaak houden de slachtoffers het maar twee maanden vol, vier maximaal. En heel soms nemen ze een slachtoffer mee naar hun wereld, om hem of haar daar te dwingen tot slavernij.
Dat voorlopig even als informatie over de Faeries en hun wereld. Bij deze RPG richten we ons op vier mensen (dit kunnen er eventueel zes worden), twee Faeries en twee mensen uit het stadje Valey.