We look at the same life and see suchs different things

Basis
Een jongen en meisje zijn allebei huurmoördenaars en werken samen. Iedere keer zodra ze een opdracht hebben afgerond worden ze door de geheime dienst geïnjecteerd met een serum dat elkaar uit hun geheugen wist [serum 1]. Zodat – indien één van de twee wordt gevangen door een vijand – ze elkaar niet kunnen verraden.
Echter, in hun vrije tijd ontmoeten ze elkaar ook en het klikt meteen. Het feit dat ze altijd op dezelfde momenten moeten “werken” is daarbij mooi meegenomen. Voor ze elkaar bij het krijgen van een opdracht weer zien, krijgen ze ook een serum toegediend. Ditmaal één dat hen de personen en dingen uit hun normale leven laat vergeten en hen elkaar weer als partners in crime laat herkennen [serum 2]. De personen en herinneringen uit hun normale leven worden gewist, omdat de kans op het krijgen van medelijden voor de slachtoffers dan kleiner is en er niet op hun gevoelens kan worden ingepraat. Daarbij zorgt dit middel ervoor dat ze loyaal blijven aan de geheime dienst. Het middeltje [serum 1 dus] dat ze na de opdracht krijgen, heft de blokkade in het geheugen dan weer op en wist de herinnering van het moörden uit etc.
Omdat ze tijdens opdrachten dus eigenlijk om niemand geven, kan het karakter daar heel anders zijn dan tijdens hun vrije tijd.

Probleem
In hun vrije tijd hebben de twee een relatie met elkaar. In een nacht wordt het huis/appartement/vakantiehuisje waar ze op dat moment verblijven, gewelddadig omsingeld en overvallen door de grootste, meest beruchte vijand van de geheime dienst. Voor ze zich goed en wel kunnen verdedigen zijn de twee al uitgeschakeld. Ze worden wakker op het dak van een torenhoog ge bouw, zich niet meer herinnerend hoe ze daar zijn gekomen. De jongen is geïnjecteerd met het serum dat ze altijd toegediend krijgen voor een opdracht [serum 2], waardoor hij zijn vriendin enkel herkent als zijn möordpartner en zoals gebruikelijk erg uit de hoogte doet tegen haar. Zij ziet hem nog gewoon als de jongen met wie ze haar vrije tijd doorbrengt en een relatie heeft. Ze herkent hem in geen enkel opzicht als huurmoördenaar. Sterker nog, zij heeft iets toegediend gekregen waardoor er een blokkade is opgetrokken in haar geheugen die haar alles heeft laten vergeten over het hele moörden en zij op dat gebied geen enkele connectie met de jongen kan leggen [serum 3]. Hij kan zich daarentegen ook niets meer herinneren van zijn hele relatie met haar, waardoor hij arrogant en egoïstisch blijft en haar enkel blijft zien als iets vermakelijks, net als toen ze nog samen moördden. Wanhopig probeert zij hem van de relatie te overtuigen, maar de enige manier om de blokkade op te heffen, is door hem het andere serum weer toe te dienen. Ondertussen probeert hij – in veel mindere mate weliswaar – haar ervan te overtuigen dat ook zij een huurmoördenaar is/was, alleen ook dat kan enkel worden verholpen door een serum.
Alsof al die zorgen en het gedoe nog niet genoeg zijn, bevinden ze zich in het centrum van het gebied van de vijand, die er een spel van maakt ze op te jagen, te verwarren, te breken. Door middel van de blokkades willen ze het tweetal onherroepelijk uit elkaar halen, zodat het beste huumoördenaarsduo ter wereld definitief ten gronde is gericht en ze beiden gemakkelijk over kunnen worden gehaald de kant van de vijand te kiezen. Het meisje voor bezorg- en vermaakklusjes en de jongen voor het moörden.
Maar ondanks de blokkade die de vrije tijd uit zijn geheugen verbant, is de jongen zich wel voortdurend bewust van het feit dat het de vijand is.

Serum 1: Krijgen de twee na het uitvoeren van een opdracht ingediend. Het wist elkaar als moördenaar uit hun geheugen en geeft hen de herinneringen van het normale leven terug. Dat ze moörden en de opdracht die ze hebben uitgevoerd, kunnen ze zich nog wel herinneren, maar de persoon met wie ze dat samen hebben gedaan dus niet.
Omdat ze zich beiden bij een ander gebouw moeten melden, komen ze elkaar erna ook niet meteen tegen.
Serum 2: Dit serum krijgen ze voor een opdracht toegediend. Het wist hun normale leven en de personen daaruit uit hun geheugen, zodat dat geen zwakte van hen kan zijn. Tevens laat het ze wel weer elkaar als huurmoördenaar herinneren.
Serum 3: Het meisje krijgt dit serum toegediend door de vijand. Het laat haar compleet alles over het moörden vergeten.

Onderuitgezakt zat ze op de bank, een glas water tegen haar lippen en leunend tegen Dean. Haar blik was naar buiten gericht. Door de ramen, die één gehele muur van het appartement besloegen, was de donkere nachthemel te zien, bezaaid met sterren en een heldere, halve maan die de ruimte binnen in een bleke sluier hulde. Verder brandden er geen lichten, waren er weinig geluiden. Het was enkel zij, Dean, en het zilverwitte licht van de maan. Buiten strekte zich de stad uit, met de duizenden lichtjes. Het was een fijne, ontspannen avond naar weer een werkdag. Er waren momenten als deze, waarop ze zich schuldig voelde over het feit dat ze al tegen haar vriend loog vanaf het moment dat ze hem had ontmoet, inmiddels al bijna een jaar geleden. In het begin was het moeilijk geweest keer op keer tegen hem te moeten liegen, steeds opnieuw dingen te moeten verzinnen rondom haar erg onregelmatige werktijden. Het scheelde dat hij alles goed opvatte en er nooit teveel over doorvroeg. Ooit hoopte ze hem alles te kunnen vertellen.
Lenore nam de laatste slok water, zette het glas op de salontafel en draaide zich om naar Dean, om een kus op zijn lippen te drukken. De stilte was niet erg, niet ongemakkelijk. Ze stond op het punt overeind te komen en hem te vragen of hij mee kwam naar de slaapkamer – niet al te subtiel – toen een harde klap haar van schrik overeind liet vliegen. Met een al even harde knal kwam de deur van de woonkamer naar het halletje van het appartement tot stilstand tegen de muur.
‘Wat…’ Veel tijd om iets te doen, om zich naar de keuken te begeven en een mes te grijpen, om een ander voorwerp te pakken om als verdediging te gebruiken, had ze niet. Zeker tien onbekende mannen stormden het appartement in en overrompelden haar volledig.
Al betekende dat niet dat ze zich zomaar over gaf.

Vermoeid leunde Dean met zijn hoofd tegen dat van Lenore aan terwijl hij met haar haren speelde. Zijn vinger draaide krullen in haar zwarte haren die glansden in het maanlicht en licht naar abrikoos roken. De warmte die ze afstraalde liet hem steeds weer half in slaap vallen waarna hij weer waker schrok van de beelden die in zijn dromen voorkwamen. Hij sprak er met haar niet over omdat hij haar nergens bij wilde betrekken, niet bij de gevaren die het met zich mee zou brengen. De baan de hij had aangenomen zorgde er voor dat hij vaak weg moest op onverwachte tijden en momenten. Soms was het moeilijk om haar voor de zoveelste keer te verlaten maar aangezien zij het zelfde bij hem deed, de reden hiervoor was opnieuw werk maar bij haar had hij nagezocht of het ook echt klopte, had hij er minder moeite mee. Het probleem was wel dat ze achterdochtig raakte door de littekens en verwondingen die hij er af en toe aan over hield. Meestal waren deze wel te verklaren door haar wijs te maken dat het op zijn werk, het werk wat zij dacht dat hij uitvoerde, iets was gebeurd. Wanneer het alleen een messteek was moest hij het voor haar verbergen wat betekende geen bed activiteit. Dat was dan wel een behoorlijke tegenvaller dus nam hij het er van als dit niet het geval was net zoals vandaag. Hij kuste genietend mee toen ze haar lippen op de zijne drukte en liet zijn hand langs haar middel naar haar heupen glijden waar hij even bleef rusten. Elke keer als hij bij haar was maakte ze hem gek van verlangen maar hij hield zich in, gedroeg zich zo vaak als hij volhield gehoord en lief zoals van een vriend werd verwacht en liet de eventuele frustratie die dit met zich meebracht los op het werk. Vandaag was niet de dag dat hij zich zou gedragen. Net toen hij een kus in haar nek wilde planten werd de deur in werd getrapt. Normaal gesproken was er ergens in de buurt wel een wapen te vinden maar wanneer Lenore langs kwam verborg hij alles zo goed mogelijk. Dit betekende dat hij ongewapend was tegen een tien tal mannen terwijl hij zijn vriendin moest beschermen. Niet de ideale situatie maar hij nam het er maar van. Geweren werden gericht op hen beide en hij kneep zij ogen samen om de mannen in te schatten. Lang en breedt meer onstabiel op de voeten. Dean bukte toen de man schoot en gaf een trap tegen zijn knieholtes waardoor de man met zijn hoofd tegen de tafel knalde. Terwijl hij de man onderuit haalde schoot de volgende waarbij hij Dean’s bovenarm raakte. Het verwarrende aan de kogel was alleen dat het geen kogel leek te zijn. Er kwam een vurige pijn die van zijn arm naar de rest van zijn lichaam stroomde, een pij die niet hoorde bij een gewone kogel en hij vloekte opnieuw. Óf hij werd vergiftigd of ze gebruikte een slaapmiddel om hem mee te krijgen maar geen van beide was aantrekkelijk genoeg. In ieder geval zou hij niet ver genoeg komen om het pistool uit de kast aan de andere kant van de kamer te kunnen pakken.

Tien lopen van een pistool wezen in zowel Dean als haar richting. Tíen, tegen twee. Het wees meteen uit dat ze vermoedelijk op de hoogte waren van haar “beroep”, anders zou zij gewoon een meisje zijn geweest, zwak, gemakkelijk te overmeesteren en Dean gewoon een jongen, niet ervaren in vechtkunsten. Jammer genoeg voor hen, en wellicht ook voor haarzelf, was zij niet gewoon een meisje, maar een huurmoordenares. Thuis had ze wapens overal, uiteraard uit het zicht aangezien ze zeker niet kon gebruiken dat Dean ze zou zien. Een mes onder het kussen van de bank, een pistool helemaal achterin een laatje van het kastje onder de tv en dan nog extra verstopt met een houten schotje ervoor, messen in de keuken, een mes in haar nachtkastje. Op iedere belangrijke plek lag een wapen binnen handbereik, voor de zekerheid. Veiligheid was één van de grote dingen die ze op had moeten geven met het aannemen van deze baan, samen met de waarheid. Ze was een meester geworden in het verzinnen van leugens en soms moest ze opletten dat ze zelf niet in dat web verstrikt raakte.
Haar blik flitste van de mannen naar Dean, die net als zij overeind was gekomen van de bank. Tijd om zich over hem te bekommeren toen hij werd beschoten, had ze echter niet. Vijf pakten hem aan terwijl de andere vijf hun zinnen op haar hadden gezet. Ze wachtte niet af tot de eerste haar had bereikt, maar stormde hem tegemoet en maakte gebruik van dit verrassingseffect door het pistool uit zijn handen te rukken, hem in zijn schouder te schieten en opzij te duwen, waarna ze zich richtte op de volgende. Het lukte haar deze man onderuit te krijgen en een goede trap tegen zijn hoofd sloeg hem voor enkele seconden verdwaasd op de grond. Met die twee slachtoffers eindigde haar verdediging echter ook. Er klonk een schot, gevolgd door een helse pijn in haar schouder, vlak boven haar linkersleutelbeen. Ze bracht haar hand naar de pijnlijke plek toe, in de veronderstelling bloed en een nare wond te vinden. Ze wist niet goed of ze blij moest zijn dat dat niet het geval was. Een klein pijltje had zich in haar schouders geboord en dat kon slechts één ding betekenden: ze schakelden haar uit, maar wilden haar niet dood hebben, en veelal betekende dat geen rooskleurig vooruitzicht. Wat er ook precies voor vloeistof zich door haar bloedbaan verspreidde, het ging razendsnel. Slechts enkele wankelende passen wist ze in Deans richting te zetten voor de vloer razendsnel dichterbij kwam.

Een hitte straalde van hem af terwijl er zweetdruppeltjes over zijn voorhoofd parelde. Het enige wat er te horen was as het harde bonken van zijn hoofd, zijn verhoogde hartslag die het bloed hard en snel door zijn aderen pompte. Het enige wat er te voelen was was hitte en een scherpe pijn die door zijn lichaam straalde. Er was geen beweging in zijn lichaam te krijgen alsof zijn spieren slap waren en de signalen die hij gaf niet wilde volgen. Dit duurde exact 3 minuten en 45 seconden, hij telde ze allemaal. De hitte nam af en door de zweetdrupeltjes besefte hij hoe enorm koud hij het had. Dit werd veroorzaakt door een harde wind ook al kon hij deze niet plaatsen omdat hij het laatste binnen was geweest. Met wie was hij eigenlijk binnen geweest, en waar, voor hoe lang? Zijn hoofd voelde nu als een bol met watten die het niet toelieten om herinneringen naar boven te halen.
Met enige moeite opende Dean zijn ogen om te ontdekken dat hij niets zag. Nee hij zag wel degelijk iets maar het was donker, een bijna as zwarte lucht met hele kleine sterren die naar hem schenen alsof ze hen uitlachten voor het feit dat hij het allemaal niet begreep. Het frustreerde hem en een diepe grom borrelde op terwijl hij zichzelf overeind duwde. De gravel die op het dak lag klopte hij van zijn kleding en hij keek rond om te beseffen dat hij op een dak stond. Een ontzettend hoog dak wat ver boven vele gebouwen uit stak. Daarnaast lag er nog iemand op de grond en toen hij dichter naar deze persoon toe liep werd duidelijk dat het Lenore was. Ze waren hier voor een reden en die raden had hoe dan ook met een van hun opdrachten te maken. Met de punt van zijn schoen duwde hij tegen haar zij. ‘Hé wakker worden het is geen tijd voor een van je schoonheidsslaapjes die overigens toch niet werken.’ Er verscheen een grimas op zijn gezicht. Hij had een haat liefde verhouding met haar, als ging de liefde niet verder dan wat schunnige grapjes over dat ze een erg aantrekkelijk lichaam had wat hij wel eens wilde zien. Hij gaf nu een tikje tegen haar wang. ‘Als je niet wakker word gooi ik je van het gebouw af hoor.’ Gromde hij haar toe. Ze stonden veel te openbaar en hij had geen idee hoe ze hier waren gekomen dus het beviel hem niet dat de vijand hem zo kon bestuderen en neerschieten als ze dat al wilde. Hoe eerder ze hier weg waren hoe beter.

Het eerste dat ze merkte toen de hardnekkige duisternis van de bewusteloosheid weg begon te zakken, was het gebonk dat heel haar hoofd leek over te hebben genomen. Verdwaasd en vermoeid bleef ze liggen op de koude, ruwe ondergrond. Een frisse wind veroorzaakte kippenvel op haar armen en die kou was het eerste dat haar liet beseffen dat ze niet in haar eigen bed lag, dat ze überhaupt niet in een bed lag. Een bekende stem bereikte haar oren, maar drong nog niet goed tot haar door. Ze tilde haar hand op en legde deze tegen haar voorhoofd aan. Pas toen de stem een tweede keer haar oren bereikte, kon ze de persoon koppelen aan een naam. Dean. Ze was niet alleen, Dean was er ook. Lenore opende haar ogen en duwde zichzelf overeind, waarna ze de woorden die hij gesproken had in haar hoofd herhaalde. Een frons verscheen tussen haar wenkbrauwen. Niet enkel door wat hij had gezegd, maar ook door de omgeving. Overal waar ze keek strekte de stad zich uit, liepen de straten duizelingwekkend ver onder haar tussen de gebouwen door. Bevond ze zich op een dak? Het kon haast niet anders.
Ze krabbelde overeind en schuifelde angstvallig een stuk weg bij de rand van het dak, dichter naar Dean toe. Hoewel hij er ook niet helemaal kalmpjes bij stond, kon ze bij hem weinig angst ontdekken, zijn uitdrukking was eerder geërgerd.
'Dean? Weet jij wat we hier doen?' Het laatste dat zij zich kon herinneren, was het pijltje dat zich in haar schouder had geboord. Uit automatisme bracht ze haar vingers naar de plek waar de verdovende vloeistof in haar was gespoten. Op een vage, pijnlijk plek na was er niets meer van te merken. Haar hersenen waren langzaam weer op gang gekomen en maakten overuren om te bedenken waarom ze hier zat, op een dak, met Dean. Ze hoopte vurig dat hij antwoorden had.

Na wat wel een half uur leek, veel te lang naar zijn mening, werd Lenore eindelijk wakker. De blik in haar ogen herkende hij alleen totaal niet als iets wat bij haar paste, ze was bang. Hij kende Lenore nou al een vrij lange tijd en hij had veel verschillende emoties bij haar gezien maar nog nooit angst. Het paste totaal niet bij de moordenaar die ze in werkelijkheid was. Dean trok dan ook een lichtelijk verafschuwend gezicht toen ze beangstigd naar hem toe kwam, nog iets wat ze nooit deed. Hoe veel er ook aan de hand was en hoe gevaarlijk de situatie ooit was ze kwam nooit uit angst naar hem toe, eigenlijk kwam ze nooit naar hem toe zelfs niet als ze in levensgevaar was en hij haar hierbij kon redden. ‘Jij weet net zo goed als ik wat we hier doen.’ Hij keek haar strak aan. ‘Kom op zeg doe eens niet zo zielig en verman je een beetje. Ik weet niet wat jij hebt vandaag maar dalijk ontslaan ze je nog. Niemand wil een angstige huurmoordenaar.’ Hij trok zijn wenkbrauw naar haar op en bekeek haar nog eens langzaam. Ze leek gewoon ontzettend dom op deze manier alsof ze een klein zielig meisje was.
‘Goed ik zal je geheugen even opfrissen. Je bent een huurmoordenaar, we zijn een team, we hebben vijanden en die willen van ons af dus zitten we nu hier. Kunnen we nu eindelijk van et dak af want we staan ontzettend in het zicht van wie ons dan ook hier heeft gebracht en ons wil vermoorden. ‘ Hij was niet bepaald subtiel in zijn woorden. Hij fronste even toen ze aan de plek van het pijltje voelde en keek vervolgens naar zijn eigen arm. Nu pas besefte hij waar de pijn vandaan kwam aangezien zijn wond niet genezen was zat er iets in. Hij trok met zijn vingers de wond verder open terwijl hij zijn gezicht in de plooi probeerde te houden en trok er een papiertje uit. ‘Fijn we hebben bericht.’ Hij stak het naar haar uit. ‘Aan jou de eer.’

Bij de eerste keer dat ze Dean had ontmoet, was er absoluut geen sprake geweest van liefde op het eerste gezicht. Ze was op straat vol tegen hem opgelopen en had daarbij zijn drinken per ongeluk uit zijn hand geslagen, met als gevolg dat zijn humeur was gedaald tot een absoluut nulpunt. Met de paar centimeters groter die hij was, had hij redelijk dreigend boven haar uitgetorend. Het was dat zij zich niet snel liet intimideren door iemand en dat ze zeker was geweest van het feit dat ze hem gemakkelijk aan had gekund. Ondanks de situatie en het feit dat hij haar ongeveer had gedwongen nieuw drinken voor hem te halen, had ze een onherroepelijke aantrekkingskracht tot hem gevoeld. Enkele dagen later had ze hem weer gezien in een café en waren ze aan de praat geraakt, hadden ze een gezellige avond gehad, waarna ze elkaar steeds vaker zagen.
De ietwat spottende, verafschuwende blik in Deans ogen en de toon waarop hij tegen haar sprak, lieten haar minachtend haar wenkbrauwen optrekken, hoewel zijn harde en afstandelijke reactie haar van binnen pijn deed.
'Huurmoordenaars? Dean, waar heb je het over?' Lenore kon geen touw vastknopen aan zijn woorden. Beide huurmoordenaars? Een team? 'Jezus Dean, volgens mij hebben de "wie ons hier dan ook heeft gebracht en wil vermoorden" jou wat te hard geslagen, zet je verstand eens aan.' Hoofdschuddend volgde ze hoe hij een papiertje uit zijn wond viste. Ze pakte het aan en vouwde het briefje open. Fronsend keek ze naar het tekeningetje dat erop gekrabbeld stond.

Lichtelijk gefrustreerd door haar reactie keek Dean haar aan. 'Ga je alsjeblieft niet dom gedragen, je weet best waar ik het over heb.' Er was iets goed mis met haar en hij begon een manier te verzinnen om van haar af te komen. Als ze hem echt tot last zou zijn en hem in gevaar zou brengen liet hij haar wel ergens achter. ‘Ik denk eerder dat jij niet helemaal goed bent op dit moment.’ Gromde hij haar terug en hij griste het papiertje uit haar handen. ‘Herken je dit niet eens?’ Hij duwde het papier bijna in haar gezicht. ‘Kom op Lenore wat is er mis met je?’
Het geluid van het verkeer wat weergalmde door de straten verborg het geluid van een pistool dat overgehaald werd. Het voordeel voor hen was dat de eerste kogel miste en Dean de tijd kreeg om zich voor te bereiden en weg te duiken voor het volgende schot. ‘We moeten van het dak af.’ Dean keek op naar Lenore die eerder bang dan uitgedaagd leek zoals ze normaal was. Dean liep naar de rand van het dak toe en keek naar beneden. ‘Je kunt nog wel springen toch of niet?’ Hij draaide zich om naar haar.

Niet-begrijpend en geërgerd keek ze hem aan. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt! Huurmoordenaars Dean? Wíj? Je bent niet goed bij de hoofd.' Ze zou niet iemand vermoorden. "Nooit" durfde ze nou ook weer niet te beweren - soms was het enkel het feit dat het illegaal was wat haar ervan weerhield iemand iets aan te doen - maar huurmoorden? Mensen vermoorden in opdracht? Nee, dat niet.
Lenore stapte achteruit toen hij het papiertje met daarop de tekening vlak voor haar gezicht hield. 'Het is een domme tekening, wat zou ik eraan moeten herkennen?' Uit ergernis griste ze het uit zijn hand, verfrommelde ze het en smeet ze het van het dak af. Dean gedroeg zich onredelijk en ze stond op het punt hem dat nogmaals duidelijk te maken, toen er boven het geluid van het verkeer uit een schot klonk. Een kogel suisde tussen hen door en geschrokken dook ze omlaag. 'Er is op ons geschoten. Dean, er is op ons geschoten', sprak ze ontzet. Lenore volgde zijn voorbeeld en dook op de grond, waar zij echter zo klein mogelijk bleef zitten terwijl hij naar de rand van het dak kroop. 'Je gaat niet springen!' Lenore pakte zijn pols vast en trok hem naar haar toe, weg bij de rand. 'Dat overleef je nooit.'