Make your way into a frozen heart

In 5624 zijn religies zo goed als verdwenen. Het is wetenschappelijk bewezen hoe de aarde en alles erop en omheen is ontstaan. Maar er zijn wel degelijk hogere machten. Niet zoiets als een God die de wereld heeft gecreëerd, maar zogeheten Onzichtbare Heersers. Engelen, Demonen en Verlossers. Er zijn vijf Verlossers, zij houden toezicht in de Buitenwerelden, de vijf verlaten plekken op aarde – die dus eigenlijk helemaal niet zo verlaten zijn – en, zoals de naam waarschijnlijk al zegt, helpen en verlossen mensen uit hun lijden. De Demonen worden vaak aangezien als handlangers van de Duivel, maar dat zijn ze niet, niet in dit geval tenminste. Er zijn tien Demonen, verkozen door de Verlossers, die straffen uitdelen aan zij die de Engelen niet gehoorzamen, in de Buitenwerelden, maar ook in de Grote Steden. Net zoals er tien Demonen zijn, zijn er ook tien Engelen. Zij bepalen de regels, hebben de controle over de legers van de Buitenwerelden etc. De legers bestaan uit mensen, mensen die erg willekeurig gekozen zijn. Ze moesten jong, sterk, snel, behendig en mededogenloos zijn. Maar naast de vijf Verlossers, tien Demonen en tien Engelen, is er nóg een hogere macht. Eén die elk levend wezen vreest – als je er vanaf weet uiteraard. Een jongen. Een jongen die in de eerste instantie, vanaf een afstandje heel normaal lijkt. Maar dat is hij niet. Hij is een Demon en Engel in één en de laatste Verlosser, de zesde. De Engel des Doods wordt hij ook wel genoemd, en niet zomaar. Hij is de laatste die je ziet voor je sterft, hij kan mensen doden met één blik, maar ze ook weer tot leven wekken. Hij is de bron van alle ziektes op de wereld, al het vergif, kortom: alles waaraan mensen dood kunnen gaan. Zelfs de vijf Verlossers, tien Demonen en tien Engelen vrezen hem. De Engel des Doods heeft zich enkele eeuwen lang schuilgehouden op een plek waar nooit iemand achter is gekomen. Het leek alsof hij in het niets was verdwenen, en heel even dacht de mensheid dat hij ook echt daadwerkelijk was verdwenen. Maar nu, in 5624, komt hij terug, en nog gevaarlijker dan men ooit voor mogelijk hield. Met Duistere Magie – ook wel Magie van de Dood genoemd – zet hij de wil van de Demonen naar zijn hand. De Verlossers en Engelen worden vermöord, omdat ze in zijn ogen te “aardig” en te “goed” zijn. Hij neemt de controle over de legers van de Buitenwerelden over en traint ze nog harder, maakt ze tot ware moördmachines. Maar dat is nog slechts het begin. De mensheid, die nog niets doorheeft van wat er zich in de Buitenwerelden afspeelt, is het volgende waar de Engel des Doods zijn oog op heeft laten vallen. Hij heeft nu de macht over de Buitenwerelden, maar wil ook de Grote Steden onder zijn gezag hebben. Hij start een invasie. Op 24 januari 5624 vallen de inmiddels reusachtige legers de vijftien Grote Steden binnen. Doordat de mensen totaal verrast zijn, valt er voor hen niets te beginnen tegen de verschrikking die de wereld rondtrekt. En in een paar dagen, komen miljoenen mensen in aanraking met de Engel des Doods. Enkele millennium geleden, is voorspeld dat deze “Donkere Dagen” zouden komen. Het stond geschreven in de Oude Geschrifte van een oude en al lang verdwenen indianenstam. Die indianenstam bracht de vijf Verlossers groot. Maar de mensheid geloofde er niet in en negeerde het. Nu beseften ze dat ze beter wel acht hadden kunnen slaan op de Oude Geschriften. Maar het is al te laat. De Engel des Doods heeft de wereldmacht overgenomen en het aantal Demonen verhoogd tot honderd vijftig, tien voor elke Grote Stad. De mensen worden onderdrukt, gedwongen de Engel des Doods te aanbidden en hem zo nog sterker te maken. Ieder die weigert, wordt gestraft, vaak in de vorm van een marteling. Zelfs op de kleinste overtreding staat een zware straf. Jonge mannen, vaak van rond de twintig, worden van straat geplukt en getraind voor de legers. Jonge vrouwen blijven alleen achter met de kinderen en de Demonen en handlangers van de Engel des Doods mogen met ze doen wat ze willen – en daar wordt uiteraard gebruik van gemaakt. Tegenstanders staan machteloos. Groeperingen tegen de Engel des Doods worden met geweld opgepakt, gemarteld voor het publiek en vervolgens opgehangen bij de poorten van de Grote Steden, als een waarschuwing voor iedereen. Maar natuurlijk zijn er altijd een paar die zich tóch verzetten. Deze groep van inmiddels een kleine duizend mensen, houdt zich schuil in de Buitenwereld vlak naast de grootste Grote Stad Shawes, ontstaan uit het vroegere New York. En na wekenlange vergaderingen komen ze met een plan. Een typisch menselijk plan, hartstikke simpel maar op zich haalbaar als het goed wordt uitgevoerd. Ze sturen een meisje naar de hoofd schuilplaats van de Engel des Doods. En wel de dochter van de eerdere leider van Shawes. Ze staat bekend om haar haast bovennatuurlijk mooie uiterlijk. Wonder boven wonder weet ze binnen te komen en wat nóg verbazingwekkender is, is dat ze het ijskoude hart van de Engel des Doods weet te veroveren, al blijft hij onbereikbaar door zijn positie en ook zijn ijzige, emotieloze kant blijft opspelen. En een liefde is vrijwel onmogelijk, al groeit er iets op bestaande uit voornamelijk verlangens en lust vanaf zijn kant. Ondertussen groeit het verzet en worden er veel aanslagen gepleegd op de Demonen. Al hebben de aanslagen niet erg veel resultaat. De Engel des Doods en de Demonen kunnen enkel worden gedood door ouderwetse wapens als dolken, zwaarden en pijlen. Niet door alle moderne technologie, en dat zorgt ervoor dat heel de mensheid overhoop ligt. De technologie, datgene waar ze eeuwenlang zo op hebben kunnen vertrouwen, laat het afweten. De Buitenwerelden worden gevaarlijker, donkerder, de dagen korter. Het einde is nabij. Enkel als het meisje de Engel des Doods weet te bereiken, is er hoop, maar zelfs dan geen garantie voor een goede afloop. Maar de Engel des Doods, heet niet voor niets zo…
Bijdeze ORPG volgen we twee mensen: de Engel des Doods en het meisje dat de opdracht heeft gekregen hem te stoppen.

Reusachtige gebouwen, velen volledig bestaand uit ramen die het felle zonlicht weerkaatsten en de stad overspoelen met zon, alsof de stad de zon zelf is. Elk gebouw, stuk voor stuk, keurig bijgehouden. Geen krasje op de ramen te bekennen, geen plukje onkruid rondom het gebouw of langs de brede, kaarsrechte straten. Projectoren projecteren de meest prachtige illusies op de gebouwen, ongestoord, alsof een duistere macht de wereld nooit had overgenomen.
Zoals altijd hielden veel mensen zich schuil in hun huizen, al waren er deze avond meerdere mensen te zien die zich richting het grootste gebouw in de stad begaven. Vroeger was het een luxe appartementencomplex met veel penthouses geweest, nu was het in handen van de Engel des Doods - Dean. Allyane was ernaar op weg omdat dat haar opdracht was. Zij was uitgekozen het plan van het verzet uit te voeren. Eerder had het haar een goed idee geleken, maar nu was ze er niet zo zeker meer van.
Een Demon hield de wacht bij de deuren van de lobby. Zo ontspannen mogelijk passeerde ze hem en liep ze de grote ruimte in. Er waren slechts een paar personen aanwezig, bedienden die de laatste hapjes en drankjes op de grote tafels langs de muren zetten. Allyane begaf zich naar een hoekje van de ruimte, waar ze het jurkje dat ze aanhad nog wat recht trok voor ze haar armen over elkaar sloeg, tegen de muur aanleunde en wachtte tot de vergadering voorbij zou zijn.

Als iemand het tijdens de vergadering al niet met hem eens was geweest had deze persoon geen kik gegeven. Niet gek natuurlijk om het feit dat niemand van hem kon winnen. Hij gaf niet toe aan deze personen die hij noodlottig moest gebruiken om zijn macht uit te oefenen. Ze waren zo vervangen door de eerste de beste persoon die hij goed genoeg vond om in zijn trainingen te zetten. De gehele vergadering had bestaan uit de regels die hij kort en bondig had verteld alsof iedereen ze al uit hun hoofd moest weten, alsof ze er over moesten dromen en ze moesten vertellen alsof het hun naam was wanneer je er naar vroeg. De regels die de orde moesten handhaven, de orde die er eigenlijk totaal niet meer was sinds het moment dat hij, Dean Alexandro Marcus Lazar, de macht had overgenomen en zijn demonen had uitgespreid over alle gebieden. Pas wanneer iedereen naar zijn hand stond, niemand meer een woord of een stap tegen hem in durfde te zetten, dan was er orde maar nooit rust.

De vergadering had tot zijn vreugde daarom niet lang hoeven duren zodat er alleen maar meer tijd was voor het feest wat er gegeven werd. Het was iets waar iedere genodigde naar uit keek maar het was ook een kans voor ongenodigde om een weg te vinden naar binnen. Om hun plannen te kunnen uitvoeren zodat ze hem neer konden halen. Er waren genoeg domme mensen geweest die deze plannen hadden gesmeed en een poging tot uitvoering hadden gedaan maar ze eindigden altijd in mislukking. Zijn macht was te groot en zijn leger alheersend. Verleidingen, aanvallen, verdedigingen, infiltreren, dreigen en onderhandelen waren maar een paar van de opties die al uit den treuren geprobeerd waren maar Dean liet zich niet voor de gek houden. Hij was niet dom en hij had het allemaal al minstens vier keer gezien. In zijn elven had hij genoeg meegemaakt om niemand meer te geloven en niemand te vertrouwen. Hij liet ze denken dat ze dichterbij kwamen, dat ze hem wisten te bereiken maar het enige wat hij deed was ze voor de gek houden om ze vervolgens op gruwelijke wijze te martelen tot ze smeekten of ze dood mochten en ze dan, nadat ze niet eens mer een woord konden zeggen of een beweging konden maken, te vermoorden voor de ogen van iedereen in de stad. Een teken van macht en een middel om mensen angst in te bakenen. Ze konden niet overwinnen of ze gaven toe aan zijn macht of ze gingen dood.

Nu stroomde de vergaderzaal leeg en eindigde hij als laatste, naast een groep van zijn demonen, in de zaal. Deze gaf hij de opdracht om de feestzaal te openen en een oogje in het zeil te houden. Hij verwachtte minstens één inslag van een groep die hem neer wilde halen en hij was niet bang. Daarentegen amuseerde het hem ook niet, de mensen kwamen nooit eens met wat origineels, iets wat een kans op slagen had. Het spelletje ging altijd het zelfde, zij deden een poging, hij nam ze gevangen, hij martelde ze en vermoordde ze. Het begon saai te worden ondanks alle manier van martelen en moorden die hij onder zijn duim had. Zelf liep hij de zaal nu ook uit en liet hij zijn ogen rond de hal glijden.

De bedienden die maar heen en weer bleven rennen om de laatste dingen te regelen, werkten haar op haar zenuwen, evenals de doemscenario's die door haar hoofd bleven schieten. Het enige dat maakte dat ze er niet allang vandoor was gegaan, was het feit dat ze wraak wilde, omdat Dean haar ouders - de burgemeester van Shawes en zijn vrouw - had gedood. Zij had op dat moment dat hij de macht overnam op school gezeten, al had het nieuws haar oren snel genoeg bereikt. Hij had haar ouders in het openbaar het leven benomen, als een duidelijke waarschuwing voor iedereen.
Vanuit één van de gangen die op de lobby uitkwamen, waren zachte stemmen te horen die Aleria gespannen op lieten kijken. De vergadering was afgelopen. De grote groep belangrijke mensen - eigenaars van grote bedrijven, miljonairs, politici etc. - stroomde de lobby in. Hun gezichten stonden verbitterd. Ze waren het niet eens met de regels die hen op waren gelegd, maar Aleria wist zeker dat geen van hen zich daarover had durven beklagen bij Dean. Liever leven met zijn regels, dan gemarteld worden.
Allyane bleef staan waar ze stond, met een glas champagne in haar hand. Pas toen alle mensen in de lobby waren, verscheen Dean in beeld, vergezeld door een groep Demonen, die al snel uitwaaierden over de ruimte. Ze nam hem uitgebreid in haar op. Zijn hele houding schreeuwde "gevaarlijk", maar ze kon niet ontkennen dat zijn uiterlijk zeker niet verkeerd was. Ze bleef zo observerend naar hem kijken vanuit het hoekje van de ruimte. Er was haar duidelijk gezegd pas later op de avond op hem af te stappen, of te wachten tot hij wellicht zelf op haar afstapte. Verschillende mensen van het verzet die op de hoogte waren van het plan, waren vastberaden dat zijzelf slechts weinig actie zou hoeven te ondernemen om zijn interesse te kunnen wekken. Aleria wist niet of ze daar zo blij mee moest zijn.

Uiteindelijk begon het haar toch te lang te duren. Aleria was niet gezegend met onuitputtelijk veel geduld, daarbij had ze ook al redelijk wat drank op. Met enigszins onvaste passen zigzagde ze door de menigte, naar de plek waar Dean al vrijwel de hele avond stond, de aanwezigen observerend. Een paar keer had zijn blik die van haar gekruist, maar elke keer had zij weggekeken. Zijn blik was simpelweg te indringend, alsof hij zo recht in haar ziel keek en al haar geheimen te weten kwam.
Nu was die angst weggedrukt door de drank en bleef ze voor hem stilstaan.
'Moet jij niet ook dansen, of op z'n minst contact zoeken met iemand? Het is immers door jou georganiseerd, nogal onbeleefd als je hier de hele tijd aan de kant blijft staan, niet?' Het kwam misschien enigszins brutaal over, maar daar maakte ze zich momenteel geen zorgen over.

De helft van de avond was voorbij en de gehele tijd had Dean zich aan het begin van de ruimte bevonden en had hij toegekeken terwijl de mensen dansten, dronken en schreeuwden om boven de muziek uit te komen. Tot nu toe leek er geen gevaar te zijn en was er nergens een teken geweest van opstand voor zo ver hij en zijn mannen het konden vaststellen. Dat betekende niet dat de rest van de avond wel rustig zou blijven maar voor nu was het een goed punt.
Door iedereen, persoon na persoon, aan te kijken kon hij hen beoordelen. Sommigen waren gewoon stomdronken aan het feesten, anderen bedachtzaam, angstig, vrolijk, verleidelijk en verradelijk. Maar de meesten waren onschuldig en als hij al een teken zag van verraad liet hij zijn mannen er koeltjes op af gaan om deze persoon onder woorden te nemen.
Het duurde even voor het hem opviel dat een dame die hij al meerdere male had aangekeken, ze was moeilijk om te peilen, naar hem toe liep. Zijn kaken klemden op elkaar en zijn blik werd donkerder als dit al mogelijk was. 'Oh ik zoek wel contact. Oog contact als je dat nog niet door had. Maar ik ben niet opzoek naar een partner. Zowel in een partner om te dansen als om mee samen te zijn. Bedankt voor het aanbod.'
Nu ze ditmaal niet weg keek was het makkelijker om haar te lezen. De was niet bang meer maar wel aangeschoten, nog niet dronken genoeg om niet te weten wat ze deed. Ze was een pittege dame, iets wat hij wel kon waarderen naast een aantrekkelijk uiterlijk. Maar ze was ook misleidend, een vrouw die wist dat ze het uiterlijk en het karakter had om een man aan te trekken als hij het avontuur aan wilde gaan. Dat zorgde er voor dat ze het kon gebruiken. Of ze het gebruikte om mannen naar bed te krijgen of omdat ze nu echt duistere plannen beraadde kon hij niet peilen. Nog niet in ieder geval en misschien was dat ook wel helemaal niet nodig. 'Ik zie het niet als onbeleefd. Dat zou jij ook niet zo zien als het betekende dat ik je daarmee zou beschermen, in zoverre ik mensen zou willen beschermen.'

Aleria klakte afkeurend met haar tong. 'Oogcontact telt niet,' zei ze. 'Jouw oogcontact al helemaal niet.' Ze leunde nonchalant tegen de muur, een glas champagne nog steeds in haar hand, en had haar blik op Dean gericht. Zonder wat drank op had ze zich zeker al af laten schrikken door zijn duistere uitstraling. 'Ik durf te wedden dat je gewoon geen partner - danspartner of gewoon om mee samen te zijn - kan krijgen,' grijnsde ze. Ze had haar verstand deels uitgezet en sprak de woorden onbedachtzaam uit. 'Niet dat je er verkeerd uitziet of zo...' Ongegeneerd bekeek ze hem nog een keer van top tot teen. 'Nee, je ziet er zeker níet verkeerd uit. Maar je kijkt altijd zo... Duister. Je schrikt iedereen af.' Aleria hield haar hoofd iets schuin en keek hem aan. 'Dus... Heb ik het goed of niet? Nou ja, in beide gevallen blijf ik bij het feit dat je contact moet zoeken. En als iedereen je te eng vind: ik denk dat ik je nog wel uit kan houden.' Ze trok haar mondhoeken op tot een kleine, enigszins uitdagende grijns.

'Waarom telt mijn oogcontact niet? Ik vind het belangeijk om mensen te doorgronden voor ik ze verder contact waardig gun en nee dit betekend niet dat ik in je geinteresseerd ben.' Ergens amuseerde ze hem wel, dat was ook de reden dat ze nog zo dicht bij hem stond. Hij pakte het glas champagne uit haar hand en nam er een slok van. 'Vind je niet dat jij al genoeg hebt gehad? Nog brutaler en er gaat nog iets ergs met je gebeuren.' De grijns op haar gezicht irriteerde hem jammergenoeg wel. 'Ik kan krijgen wie ik zou willen jongedame maar ik heb er geen behoefte aan. Een partner is niets waard ze verraden je zo weer.' Hij zette het lege champagne glas op het blad van een ober die langs liep. Even grinnikte hij maar zonder de vrolijke emotie op zijn gezicht te tonen leek het ergens eng. 'Het is de bedoeling dat ik iedereen afschrik ik ben namelijk duister en gevaarlijk.' Fluisterde hij haar toe. 'Maar dat blijft tussen jou en mij.' Dean vond het niet erg om dit spelletje mee te spelen morgen was ze het toch weer vergeten, daar zorgde hij wel voor. 'Hoe lang zou je het met mij uit houden denk jij zo?'

'Omdat niemand jou terug aan durft te kijken misschien?
O nee? Ik zou haast denken dat je juist wel in me geïnteresseerd bent.' Opnieuw grijnsde Aleria. Ze had allang gezien dat dat hem ergerde. Over de mogelijke slechte gevolgen ervan wilde ze nu nog even niet nadenken.
Met een frons keek ze toe hoe hij het glas champagne uit haar hand pakte en er zelf een slok van nam. Luchtig haalde ze haar schouders op.
'Jij zou ook een keer moeten proberen iets meer te drinken,' merkte ze op. 'Misschien ontdooi je dan iets. En nee, dank je, er hoeft niets ergs met me te gebeuren. Ben ik daar niet veel te aardig voor? Ik ben wel de enige van alle aanwezigen die contact met je heeft gezocht.' Aleria kon de grijns niet wegkrijgen van haar gezicht.
'Duister en gevaarlijk, hm?' herhaalde ze. 'Ik vind duister en gevaarlijk wel interessant.' Ze keek hem aan en haalde met een uitdagende grijns haar schouders op als antwoord op zijn vraag.
'Ik ben slecht in gokken, maar we kunnen het uitproberen.'

'Ze kijken weg maar elke seconde telt dus ik heb wel degelijk contact. Die paar seconden zijn al genoeg voor mij.' Hij leunde dichter naar haar toe. 'Veeg die grijns maar van je gezicht want ik begin spijt te krijgen dat ik mijn tijd aan jou besteed heb.' Ondanks dat ze hem mateloos irriteerde stuurde hij haar niet weg. Af en toe stond het hem wel aan om met iemand te praten die niet meteen bang was.
'Ik heb het niet op de drank en geloof me ik kan aardig wat hebben maar niemand heeft mij ooit "ontdooit" gezien als je het zo wilt noemen.' Hij bekeek haar nogmaals om tot de conclusie te komen dat ze wel erg aantrekkelijk was. 'Niemand is te aardig om ze iets te laten overkomen.' Hij hield zijn hoofd wat schuin. 'Ga je gang, heb hebt het tot nu toe nog niet slecht genoeg gemaakt om er voor te zorgen dat ik je wil vermoorden. Probeer het maar, mij ontdooien zoals je dat noemde.' Hij zag de lol er wel van in. Haar zien zwoegen voor iets wat nooit zou lukken.

'Oftewel' - Aleria maakte een vaag wegwerpgebaar met haar hand - 'Jij bent gewoon erg raar... Wel positief bedoeld hoor. In ieder geval, zolang je niemand vermoordt of marteld.'
Aleria deed een halfslachtige poging de grijns te onderdrukken, maar het lukte niet echt.
'Als je er echt spijt van begint te krijgen, had je me allang weg laten slepen door één van je Demonen.' Haar blik ging even naar de Demon die het dichtstbij stond en haar al de hele tijd dat ze met Dean praatte, nauwlettend in de gaten hield. 'Over die Demonen gesproken: je mag ze best eens manieren bijbrengen. Iemand de hele tijd aanstaren is nogal onbeleefd. Alhoewel... Ik denk niet dat jij de beste leraar bent op het gebied van manieren.'
Zemaakte haar blik los van de Demon en richtte die weer op Dean. Ze trok even kort een wenkbrauw op. 'Je had me niet hoeven vertellen dat niemand je ooit heeft ontdooit. Ik bedoel, dat kan zelfs een kind zien.' Wellicht ging ze nu iets te ver, maar op de een of andere manier had ze niet het idee dat hij erg sterke verlangens had om haar nu per direct te vermoorden.
'Niemand is te aardig om ze iets te laten overkomen? Ik denk niet dat je met die instelling veel vrienden maakt. En je Demonenvriendjes gaan alleen met je om omdat jij hun geest daartoe hebt gezet.' Omdat Dean haar glas had afgepakt en verder leeg had gedronken, pakte ze een nieiw glas champagne van een dienblad. De drank hielp echt.
'Ik zou je graag proberen te ontdooien, alleen ik ben niet iemand met veel geduld. Maar denk er eens over na. Zou het niet fijn zijn om gewoon één avond, één nacht samen te zijn met iemand zonder alert te moeten zijn op het feit dat diegene elk moment een dolk door je hart kan rammen. Om gewoon een keer niet die afstandelijke, verbitterde Engel des Doods te hoeven zijn?' Ze keek hem aan. ' Gewoon één nacht geen zorgen over wie je de volgende dag allemaal moet vermoorden. Als ik jou was, had ik wel geweten wat ik had gekozen.' Aleria haalde opnieuw lichtjes haar schouders op en grijnsde. 'En om terug te komen op je zeer dreigende woorden over mijn grijns: die is niet zo makkelijk weg te vegen van mijn gezicht,' grijnsde ze, extra om hem te ergeren. 'Daar zul je toch echt wat meer voor moeten ondernemen.'

'Zo zou je het kunnen zeggen ja. Ik vind het ook positief als ik iemand vermoord of martel. Naar mijn weet is dat voor de meeste mensen iets raars? Maar ik noem het liever apart.' Ze wist duidelijk dat je hem irriteerde als ze zo grijnsde en dat was ongetwijfeld de reden dat ze het dan ook bleef doen. 'Zou een optie zijn. Misschien wil ik wel uitproberen of je het goed kan maken.' Ze wist dat zijn demonen haar voor geen meter zouden vertrouwen net zoals hij erg sceptisch was over haar goede bedoelingen in dit gesprek. Niemand sprak met hem omdat ze graag wilden dat hij een leuke tijd zou hebben.
'Ze hebben genoeg manieren. Ze vertrouwen jou niet daarom staren ze jou de hele tijd aan. En of ik nu manieren heb of niet, ik regel alles op mijn eigen manier en voor mij loopt dat heel goed.'
Een grom trok over zijn lippen en hij greep haar arm vast. 'Heb jij zelfmoord neigingen?' fluisterde hij haar toe waarna hij haar los liet. 'Ik zou graag hebben dat je vertrekt en als je dit niet vrijwillig wilt doen zal ik een van mijn onbeleefde Demonen met je mee sturen. Ik heb geen vrienden nodig en als je daartoe al een poging probeerde te doen heb je al je punten nu verspeelt.'
Zijn blik bleef kwaad en hij probeerde te beslissen met wie hij te maken had. Hij kende haar niet duidelijk van gezicht maar toch herkende hij wel iets in haar. 'Wat is je naam, je volledige naam?' Opnieuw pakte hij de drank van haar af. 'Heb ik je zojuist niet gezegd dat je genoeg drank op had?' Natuurlijk wilde hij wel eens niet over dat soort dingen na te hoeven dingen maar zo werkte dat niet. Hij had de leiding genomen en nu drukte die macht hem tegen de muur waardoor hij geen keuzes had. Hij moest doen waarvoor hij dit allemaal had gedaan. 'Wil je dat ik het voor je doe?'

'Ja, dat is voor de meeste mensen iets raars. Of eigenlijk eerder iets afschuwelijks, iets onmenselijks... Maar jij bent dan ook geen mens. Ik denk niet dat je dat ooit gaat snappen.' Ze keek weer even schichtig naar de Demon, die geen centimeter leek te hebben bewogen en haar nog steeds aankeek met die enge, dode blik van hem.
'Ik heb nog niets van die manieren gemerkt,' zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. 'Hier niet en gewoon in de stad niet.' Ze liet een vreugdeloos lachje horen. De demonen hadden geen manieren en zouden die ook nooit gaan leren, niet richting mensen in ieder geval. Bij elkaar waren ze misschien nog wel bijna zo erg als Dean in zijn eentje was.
Aleria schrok onwillekeurig toch wel even op het moment dat hij haar arm vastgreep. 'Nee, ik heb geen zelfmoord neigingen,' lachte ze kort. 'En nee, ik ga niet weg, het is net zo gezellig.' Ze grijnsde kort. Het ging gewoon onbewust. 'Ik deed geen poging vrienden met je te worden. Ik had het graag geprobeerd hoor, maar zoals ik al zei: ik heb niet zoveel geduld, en jij ook niet, vrees ik.' Ze keek hem even raar aan toen hij naar haar volledige naam vroeg, al snel besefte ze waarom hij daar geïnteresseerd in kon zijn. Hij wilde weten of hij haar ouders kende, anders had hij niet ook naar de achternaam gevraagd. Aleria twijfelde er nog even over om een valse naam te geven, maar dat risico besloot ze toch maar niet te nemen. Dat haar vader de burgemeester was geweest, betekende niet meteen dat zij wraak wilde - of eigenlijk wel, maar wellicht zou ze hem van iets anders kunnen overtuigen. Misschien was het ook nog wel een voordeel ergens. Ze wist dat hij mensen die actief tegen hem waren doorgaans vaak doodde. Zij was actief tegen hem, maar dat zou hij niet hoeven weten. Misschien dat hij haar leven zou sparen door de vroegere functie van haar ouders, al wist ze zeker dat ze hoe dan ook naar haar vrijheid kon fluiten.
'Aleria,' antwoordde ze na een paar seconden tweestrijd. 'Aleria Vayentha Aïlill Yamiyra Irinia Eilelythyia Euanthys Maralley.' Haar blik flitste kort naar zijn ogen, zoekend naar een spoortje van herkenning bij hem.
'Doe je best,' antwoordde ze schouderophalend.

'Onmenselijk past precies in mijn portfolio vind je ook niet?' Haar schichtige blik bezorgde hem lichte vreugde en hij bekeek haar opnieuw. 'Wat ik niet begrijp is dat je wel bang bent voor mijn Demonen terwijl je je op glad ijs begeeft bij mij?' De manieren die hij zijn demonen had aangeleerd waren niet de menselijke manieren. Ze waren hard, duister en medogeloos. Ze kregen wat ze wilden en als je er niet vrijwillig voor zorgde dan dwongen ze het af. Dat waren de manieren die zij kenden en toepasten. 'Jij kent de juiste manieren gewoon niet.' zei hij kalm en ergens vermoeid door haar tevergeefse pogingen tot wat ze dan ook wilde bereiken.
'Het is gezellig? Ik schat dit niet onder gezellig om eerlijk te zijn en nogmaals als je niet zelf vertrekt dan zorg ik dat je vertrekt.' Hij knikte naar een van zijn demonen die dichterbij kwam maar haar nog niet mee nam. 'Mijn geduld raakt al te snel op.'
Dean staarde de dame, Aleria, een tijdje aan. 'Goed als we alle doopnamen weg laten betekend dat dus Aleria Maralley? Als in de dochter van de voormalige burgemeester? Bedankt voor je eerlijkheid. Het word niet beloond.' Vijf van zijn demonen kwamen zijn kant op, niet dat hij ze allemaal nodig had om haar mee te nemen. Ze was veel te zwak. 'Je speelt een heel vuil spel en dat kan ik niet waarderen. Had je nou werkelijk gedacht dat dit zou werken? Dat jij en jou vriendjes mij neer konden halen door jou poging tot verleiding of wat het ook was dat je aan het doen was?' Misschien had ze hem even, een kleine seconde, overgehaald om het los te laten toen ze hem het aanbod gaf van een probleem vrije avond. Jammer genoeg voor haar had het niet lang genoeg geduurd.

'Wie zegt dat ik niet ook bang ben voor jou dan? Er is een verschil tussen bang zijn, en bang zijn en het ook laten merken. Daarbij heb ik het idee dat jij heel goed weet dat er niemand is die niet bang voor je is - wat erg logisch is.' Omdat ze geen glas meer had dat ze vast moest houden, sloeg ze haar armen over elkaar, nog steeds rustig tegen de muur aanleunend, al werd die houding meer gespannen bij het zien van een Demon die wat dichterbij kwam.
'Ik vraag me af wat in vredesnaam je dan wél onder gezellig vind vallen. Of er wel eens iets is dat daar in jouw ogen onder valt.' Voor Aleria begon het gesprek nu enigszins te vervelen. Ze was wel tevreden met het feit dat hij haar nog niet met één of andere duistere spreuk om de oren had gezwaaid, of had laten wegslepen. Alhoewel, dat laatste zat er nu wel aan te komen. Ze stond op het punt te verzuchten dat hij echt een hopeloos geval was, om daarna weg te lopen en hem morgen opnieuw aan te spreken en opnieuw het aanbod te doen, toen hij haar achternaam herkende.
Haar eerder redelijk rustige gezichtsuitdrukking, kreeg nu een harde trek. Haar houding werd vijandig tegenover de Demonen, maar ze had geen wapens bij zich waarmee ze zich zou kunnen verdedigen.
'Een vuil persoon moet worden bestreden met een vuil spel,' reageerde ze op zijn woorden. 'Ik was hier helemaal niet gekomen met een plan.' Een klein leugentje. 'Wat ga je nu doen? Mij martelen en daarna vermoorden, net zoals je met mijn ouders hebt gedaan?' Haar stem klonk honend. 'Het zou het perfecte voorbeeld zijn voor alle invloedrijke mensen die hier aanwezig zijn.' Aleria daagde hem nu openlijk uit haar meteen, in het openbaar van het leven te beroven. Eens kijken of hij de verleiding aannam, of dat ze toch een klein ding met hem had gedaan.

'Niet bang genoeg om bij me weg te blijven dat is wel duidelijk of niet soms?' Natuurlijk wist hij dat iedereen bang was voor hem, dat was niet t ontkennen en hij vond het meestal wel goed zo. Als ze bang voor hem waren kon hij ze laten doen wat hij wilde door alleen maar te dreigen.
'Ik zou het gezellig vinden als iemand een maal niet mer verkeerde intenties naar me toe komt en me niet gaat beledigen.' Het was duidelijk dat zij verveeld was maar hij was ontzettend geïrriteerd ook al liet hij het niet merken. Zijn gezicht bleef strak net als zijn houding. De hare begon nu ook zo te worden, ze was bang en toch probeerde ze vijandig te lijken. Het lukte haar maar nouwelijks en het was wel erg grappig om haar zo te zien. 'Ach wat lief nu ben ik vuil?' Als ze dacht dat ze zo makkelijk tegen hem kon liegen had ze het mis. 'Je was hier wel met een plan en ik hoef er niet veel voor te doen om daar achter te komen.'
Hij merkte wel dat ze hem uit wilde lokken om toe te happen maar dit deed hij niet. 'Nee dat is niet nodig jij gaat gezellig met mij mee naar huis. Een nieuw speeltje kan ik ook wel gebruiken. De rest is allemaal dood gegaan of vermoord dus je maakt een goede vervanging.' Hij greep haar kaak vast en kneep zijn ogen samen. 'Je kunt heel slecht liegen en je gaat niet winnen.' Twee van zijn demonen grepen haar vast en namen haar de zaal uit terwijl Dean kalm achter ze aan liep.

'Dat is waar,' grijnsde ze. 'Je hebt de mensen zelf zo gevormd dat ze met verkeerde bedoelingen naar je toekomen. Jij bent voor hen immers ook één en al slechte bedoeling.'
Aleria had al ingezien dat in discussie gaan over de vraag of ze hier wel of niet met een plan was, niet heel veel zin had.
'Ik was hier niet met een plan, maar als jij denkt dat je het tegendeel kan bewijzen: succes.' Haar rustige, nonchalante houding begon barstjes te vertonen. Ze voelde zich nog niet in levensgevaar, maar het idee met hem mee naar huis te moeten en een ander, overleden "speeltje" te moeten vervangen, klonk alles behalve aangenaam. Hij greep haar kaak vast en ze klemde haar kiezen op elkaar.
'Dat zullen we nog wel eens zien,' reageerde ze op zijn woorden. Zelf geloofde ze niet echt dat ze zou winnen, maar ze was weer een stap dichterbij informatie, en alle informatie kon belangrijk zijn in het verslaan van hem.
'Ik hoop dat je huis een beetje mooi is?' Aleria wist het hoge tempo van de Demonen maar net bij te houden. 'Hoelang hebben de anderen het uitgehouden?' vroeg ze zonder achterom te kijken. Ze kon gewoon voelen dat hij achter hen aanliep.

De weg naar zijn huis, of het huis wat hij nu zou gebruiken om haar in vast te houden, was vervelend geweest. Hij had haar verteld dat de meesten het zeker geen week haalden. Sommigen gingen na een dag al dood en anderen na twee of drie. Een enkeling hield het een week vol en dan nog gingen ze allemaal dood.
Eenmaal binnen had hij de demonen Aleria vast laten leggen aan verschillende middelen zodat er geen manier zou zijn om te ontsnappen als ze dat al wilde en ze ook niets kon bereiken dat ze zou willen gebruiken. De demonen hadden haar tevens alle gevaarlijke en mogelijk bruikbare spullen afgenomen.
Dean liep naar de radio die in de kamer stond en zette deze aan tot hij een nummer vond dat hem wel aan stond en schalde come with me now door de boxen. 'Dus ik neem je het leuke feest af dat ik gegeven heb. Dat betekend natuurlijk niet dat we het niet voort kunnen zetten hier.' Hij bukte bij haar en grijnsde eventjes terwijl hij haar haren goed streek. 'Ik moet een mooie dame toch niet hier laten zitten zonder gebruik te maken van het privilege haar voor mij alleen te hebben?'

Aleria probeerde de weg te onthouden, al had ze zo het vermoeden dat het niet zijn vaste woonplek was waar hij haar nu naartoe bracht. Zo dom was hij niet. Jammer genoeg.
De meesten voor haar hadden geen week gehaald. Dat klonk niet erg in haar voordeel. Ze nam zich voor om het langer vol te houden dan een week. Zo zwaar kon het toch niet zijn?
'Is dat echt nodig?' sprak ze verbitterd toen de demonen haar vastmaakten. Ze was niet zo gek dat ze ging proberen te ontsnappen. Nog niet, althans. Ze vroeg zich af waaraan de anderen dood waren gegaan. Hadden ze Dean niet gunstig kunnen stemmen? Waren ze letterlijk gestoven van doodsangst? Of waren ze zo doorgedraaid dat ze zichzelf van het leven hadden beroofd?
Aleria volgde hem met zijn ogen. Ze kon niet ontkennen dat het liedje dat hij opzette erg toepasselijk was. Haar blik stond hard, maar ergens ook triomfantelijk - hij had niet gemerkt dat ze wat door de champagne had gedaan - toen ze strak terugkeek op het moment dat hij haar haren goed streek.
'Ik denk dat alle gasten die je daar nu achterlaat het erg jammer zullen vinden dat je zomaar verdwijnt,' zei ze op een sarcastische toon. 'Ik denk dat onze meningen daarover verschillen,' antwoordde ze.

'Voor nu is het wel nodig. Als je iets wilt hebben of naar de wc moet dan zeg je het maar. Ik kan het altijd overwegen.' Hij bekeek haar opnieuw en ze leek opvallend veel knapper. Misschien kwam het omdat het donker was geweest of omdat hij niet had willen kijken naar haar. 'Niemand vind het jammer dat ik weg ben, ze haten me allemaal dat weet jij ook wel. Iedereen is bang voor me en daarom durven ze het niet te zeggen maar ze haten me allemaal en als ze een makkelijke oplossing hadden dan was ik nu al lang dood.' Dean stond op en stak zijn hand uit. 'Ik bied je aan om die ketens weer af te doen en met mij te dansen. Iets wat je naar mijn weet daarnet al wilde doen. Waarom zou je het aanbod afslaan?'
Hij trok zijn arm terug en liep naar de koelkast in de kamer. Daaruit haalde hij een verse fles wijn. 'Ik heb wijn in het aanbod toegevoegd. Is dat genoeg?'

Omdat hij haar opnieuw nog een keer bekeek, nam zij hem ook nog eens goed in zich op. Uit automatisme zocht ze naar eventuele zwakke plekken. Alleen waren de zwakke plekken die mensen hadden, op hem niet van toepassing. Hij was zo goed als onsterfelijk.
'Ik denk ook dat niemand het erg vindt dat je weg bent, nee. En ja, je was inderdaad allang dood geweest als het zo makkelijk was. Kun jij eigenlijk wel dood?' Aleria keek naar zijn uitgestoken hand, en daarna naar hoe hij een fles wijn uit de koelkast haalde.
'Dat is genoeg, ja,' grijnsde ze als antwoord. 'Al meende ik me te herinneren dat je net nog vond dat ik al genoeg drank op had?'

Dean maakte haar ketens los maar ondanks dat was hij nog wel voorzichtig met haar. Alles in de kamer was afgesloten dus ze zou heel wat moeten doen om weg te komen. 'Je wilt zeggen dat ik onsterfelijk ben? Nee maar er zijn bijna geen manieren om mij te doden.' Zei hij met een glimlach. 'Terwijl er zo veel zijn om jou te vermoorden.' De glimlach stond heel erg vreemd bij hem en hij glimlachte nooit, echt nooit. Maar nu zat er een klein, vreemd glimlachje rond zijn lippen.
Hij maakte de fles wijn open en gaf haar een glas. 'Ach wat is genoeg.' Hij nam een slokje en schudde zijn hoofd. 'Jij, jij beloofde mij een avond zonder zorgen dus als jij die mij nou even bezorgd leef je misschien wel langer dan een week.'

Aleria was blij dat ze weer los was, ook al had ze maar even vastgezeten. Het was geen prettig gevoel om echt volledig machteloos te staan. De kleine glimlach die op zijn gezicht was verschenen, was haast wat eng, maar het was een begin. Ze glimlachte kleintjes terug.
'Ik dacht dat jij niet van drank hield?' merkte ze op toen hij een slokje nam. Zelf had ze ook al een paar slokken genomen. Voor nu gold even hoe meer alcohol, hoe beter.
'Ik zal mijn best doen,' grijnsde ze. Ze zette de muziek nog wat harder - niemand die zou durven te klagen - nam nog een slokje wijn en toverde daarna een klein, doorzichtig flesje tevoorschijn. Erin zat een vloeistof die ook doorzichtig was. 'Maak je geen zorgen, het is geen gif en je gaat er niet dood aan.' Voor hij kon reageren goot ze wat van de vloeistof in zijn glas, en daarna ook in haar eigen. Ze smeet het inmiddels lege flesje achteloos weg, waarna ze een arm om zijn nek sloeg en wat begon te dansen.

Dean haalde zijn schouders even op. 'Ik dacht dat het onbeleefd was om niet mee te doen met het feest?' Hij dronk het glas half leeg en keek haar even aan. Wanneer hij na dacht over wat de gevaren hiervn waren was er een wazig beeld en kwam hij al snel terug op het feit dat hij moest ontspannen, iets wat hij al maanden niet deed. 'Probeer je mij te drogeren?' zei hij en lachte even. Het was vreemd om te doen maar zijn lach was diep en ergens verleidelijk.
Het glas zette hij toch weg en op het moment dat ze haar arm om zijn nek sloeg kreeg hij de neiging om terug te trekken. 'Waarom wil je dit?' fluisterde hij haar toe. 'Ik heb je ouders vermoord waar iedereen bij was en jij wil met mij dansen?' Hij kon het maar met moeite zeggen alsof iets hem tegen hield. Zijn armen gleden om haar middel terwijl hij haar nog steeds vragend aankeek.

'Dat is waar.' Aleria grijnsde kort. 'Misschien begin je toch manieren te krijgen.' Ze nam de laatste slok van haar wijn en zette het lege glas op een kastje dat tegen de muur aan stond. Bij binnenkomst hadden er lege fotolijstjes gestaan op het kastje, maar die waren door de Demonen weggehaald, omdat de combinatie van haar met een fotolijstje in hun ogen gevaarlijk kon zijn voor Dean. Ze kon ze geen ongelijk geven.
'Misschien,' lachte ze. Ze sloeg haar andere arm ook rond zijn nek en keek hem aan. Het was vreemd hem te zien lachen, maar het maakte hem zo mogelijk ook nog aantrekkelijker.
'Omdat...' Over die vraag moest ze even nadenken. Haar ware reden kon ze natuurlijk niet aan hem vertellen, maar een andere, logische reden kon ze zo snel ook niet bedenken. 'Omdat je heel erg knap bent.' Ze giechelde en liet haar lippen een kort moment die van hem lichtjes raken.