Make your way into a frozen heart

Dean beantwoorde al haar vragen en woorden door haar te zoenen, iets waarmee hij zichzelf in zeer grote problemen wist te werken. Dat Jake een vriend was betekende niet dat hij dit zou pikken en als Hades in deze ruzie terecht kwam dan was Dean zo goed als dood. Toch ging hij door, kuste hij langs ahar had naar haar borsten en liet hij een hand naar haar kont glijden. Zijn andere hand ging onder haar shirt en hij zoende opnieuw haar lippen. 'Wil je dat ik je uitkleed waar iedereen bij is of ga je liever mee naar boven.' Hij keek haar even aan waarna hij kort om keek naar Jake die op hem af kwam. Normaal werd er figuurlijk gezegd dat iemands ogen vuur spuugden. Bij Jake was het lettelijk.

Deans handelingen kwamen totaal onverwacht. Of ze had meer drugs dan bedoeld in zijn drankje gedaan of hij wilde Jake jaloers maken. Aangezien hij erg hebberig overkwam, gokte ze op het tweede. Erg vond ze het echter helemaal niet.
'Hm, laten we maar naar boven gaan,' grijnsde ze. 'Als dat niet te laat is,' mompelde ze er achteraan bij het zien van Jake.

Met grote passen beende Jake door de menigte, aan weerskanten van hem mensen opzij duwend zodat hij erdoor kon. Zijn blik was strak gericht op Dean en Aleria en zijn ogen schoten vuur. Hij werd over het algemeen niet heel snel zó boos, maar Dean was nu echt een stap te ver gegaan. Jake greep hem bij zijn arm en trok hem weg bij Aleria, waarna hij hem meteen een klap op zijn kaak verkocht. Een waas was voor zijn ogen verschenen en hij slingerde er meteen een spreuk achteraan die als een muur tegen Dean op knalde.

Net voordat Dean haar mee kon trekken werd hij hard aan zijn arm weggetrokken bij haar, zo hard dat zijn arm een plop geluidje maakte maar gelukkig terug in zijn plaats schoot. 'Ik heb haar niet meegenomen als cadeau voor jou, was dat niet duidelijk?' De klap tegen zijn kaak deed behoorlijke pijn en hij greep deze vast. Opnieuw, voor hij iets terug kon doen, werd hij tegen de muur aan gesmeten en verschenen er zwarte vlekken voor zijn ogen. Het gaf hem wel de tijd om zich te herstellen. Jake was geen man zonder angst, ook geen man die makkelijk te doden was dus kon hij hem alleen behoorlijk beangstigen om zichzelf tijd te geven na te denken. Daarom deed hij een poging om Jake in een intens kleine ruimte te krijgen. Ja hij had claustrofobie. Om de een of andere reden kreeg hij het niet voor elkaar en hij krabbelde overeind. 'Jake niet doen.' Hij sloot zijn ogen kort waarna hij ze opende en hem strak aan keek. 'Je weet dat ik je nog veel meer pijn kan doen maar ik doe het niet dus hou jezelf in de hand.'

Aleria had niet durven te bewegen vanaf het moment dat Jake Dean bij haar weg had getrokken en een flinke klap had uitgedeeld. Daarna was Dean tegen de muur aangeknald maar ze had Jake hem niet zien aanraken. Magie, vermoedde ze. Dit zag er niet al te best uit. Verstijfd keek ze toe hoe Jake nog enkele rake klappen uitdeelde en met spreuken in het rond smeet. Er waren al meerdere mensen op het tumult afgekomen. Geen van hen deed iets om ze te stoppen.
Met een grimas maakte Aleria zich los van de muur. Ze greep Jake bij zijn kin en draaide zijn hoofd haar kant op, zodat ze hem opnieuw kon zoenen. Hij ging er meteen in mee, maar ze wilde niet dat hij dacht dat ze voor hem had gekozen. Voorzichtig maakte ze zich weer los van hem.
'Ik zie je nog wel,' mompelde ze tegen hem, waarna ze hem in de armen van twee vrouwelijke faeries duwde.
Snel pakte ze Deans hand en trok ze hem weg uit de ruimte, een deur door die uitkwam in een klein halletje met een trap.

De klappen hadden wel redelijk veel pijn gedaan en zouden zeker wat blauwe plekken achterlaten. Toch was het geen wat hem een helse pijn veroorzaakte de spreuk die Jake uitsprak. Deze liet het voelen alsof zijn lichaam in brand stond. Hij kreunde dan ook verstomd en af en toe kwam er een schreeuw uit zijn mond. Het was niet echt en dat wist hij maar het voelde wel veel te echt en vreselijk. Hij keek toe hoe Aleria naar Jake toe liep en hem opnieuw zoende. Deze keer trok Dean haar niet weg maar hij probeerde zichzelf wel weer overeind te duwen. Al gauw trok Aleria hem mee en liep hij struikelend achter haar aan. De spreuk hield alleen niet op en hij zakte in de gang weer in elkaar. 'Wanneer houd de verdomde spreuk eens op.' Hij haalde diep adem en probeerde om de spreuk uit te bannen wat even later lukte. Hij stond langzaam op en keek haar aan. 'Jij.' Hij grijnsde even. 'Bent heeeeel erg slecht... maar ik mag je wel.' Hij keek naar de trap. 'Dus wat dacht je er van.' De pijn negeerde hij duidelijk.

Aleria zette haar handen in haar zij, hield haar hoofd iets schuin en keek toe hoe hij vocht tegen een of andere spreuk die hem blijkbaar erg veel pijn deed. Enerzijds was het... Zielig om hem zo te zien, maar anderzijds vond ze het ook interessant. Hij had dus wel degelijk een zwakke plek. En die zwakke plek was Jake. Als Jake al in staat was tot het aanrichten van zoveel schade, dan was zijn vader - Hades - misschien wel in staat tot het doden van Dean. Aleria betrapte haarzelf erop dat ze op het moment juist alles wilde behalve Dean doden. Ze gooide die gedachte uit haar hoofd en richtre zich weer tot hem. Hij leek nog steeds pijn te hebben, maar wel minder hevig.
'Je mag me wel? Heb je dat echt hardop uitgesproken?' grijnsde ze. 'Ik mag jou ook wel hoor. Soms. Heel af en toe.' Sceptisch nam ze hem in zich op. Ze volgde zijn blik naar de trap.
'Weet je zeker dat het al goed genoeg met je gaat? Jake heeft je volgens mij behoorlijk in elkaar geslagen.' 'Wat in het begin nog wel even grappig was om te zien,' fluisterde ze er grijnzend achteraan. 'Hier.' Ze stak haar hand met daarin het flesje drugs naar hem uit. 'Ik weet dat het niet mocht, maar je hebt er toch al wat van opgedronken. Misschien helpt het tegen de pijn... En het gevoel dat je nu wel degelijk te verslaan bent.' Opnieuw geijnsde ze.

Dean knikte even tevreden. 'Ja maar niet doorvertellen hoor.' Zei hij met een lichte grijns. 'Jij mag mij wel vaker dan af en toe.' Fluisterde hij haar toe en hij keek haar aan. 'Mhmm.. Het doet pijn maar het heelt snel genoeg dus ik overleef het wel hoor. Was het even later niet meer grappig dan? Ik dacht dat jij mij zo graag dood wilde hebben. Dit was een van je kansen om daar erg dichtbij te komen.' Zijn blik gleed naar het flesje en zijn grijns ging over naar een grimas. 'Ik wist wel dat je loog, dat je er meer van had.' Hij pakte het aan en bekeek het even. 'Jij denkt dat je mij dood kunt krijgen door Jake zo ver te krijgen om Hades op me af te sturen.' Hij draaide het flesje rond en keek haar aan. 'Ik kan in je hoofd kijken weet je nog?' Hij nam een slokje van het flesje en gaf het haar aan. 'Nu jij. Dat is wel zo eerlijk.'

'Hm, misschien.' Ze grijnsde scheed en leunde tegen de muur. Ze mocht hem inderdaad wel vaker dan af en toe - tot haar eigen afschuw. Wat moest iedereen bij het verzet teleurgesteld in haar zijn. Alhoewel, zij had nu wel een wellicht mogelijke manier om hem te doden. Alleen... Hoe kwamen zij bij Hades. Precies: dat kwamen ze niet.
'Ik wil je nog steeda dood zien ja,' loog ze. 'Maar dan zit ik met Jake opgescheept en wat jij allemaal zei over hellevuur klonk niet erg aangenaam. Dan moet ik het maar zien te redden met jou.' Aleria zweeg even, luisterde naar de muziek die ook door de deur heen duidelijk te horen was. Hopelijk lieten de faeries Jake de rest van de avond niet meer gaan. Van haar mochten ze hem zelfs meenemen, ver de stad uit.
'Daar zat ik inderdaad aan te denken,' beaamde ze. 'En ik weet dat ik weinig hoef te doen om Jake over te halen zijn vader ertoe aan te zetten.' Ze zette zich af van de muur en drukte een klein kusje op zijn lippen. 'Misschien heb je toch nog een beetje vijand aan me.' Aleria pakte het flesje van hem over en nam een slok.

Dean bleef haar aankijken maar nu gewoon geïnteresseerd in haar in plaats van doordringend naar haar te staren. 'Hoe graag wil je me dood hebben?' Hij bleef haar aankijken en grinnikte even. 'Her is oneindig, je brand en je brand maar niemand haalt je er ooit uit. Hij gooit iedereen die hij niet mag er zonder problemen in. Ik mag van geluk spreken dat hij alleen kwaad werd maar me niet uit de weg wilde ruimen.' Dean trok haar weer naar hem toe en streek langs haar middel. 'Zo erg moet dat ook weer niet zijn.' Hij kuste haar weer en liet zijn handen weer onder haar kleding glijden. 'Je hoeft hem alleen maar weer te verleiden en hij doet het zo. Het probleem is dat Hades mij ook niet kan doden want niemand heeft de juiste krachten of voorwerpen hiervoor. Dat betekend niet dat ik niet veel liever met jou in bed lig dan dat ik Hades mij laat martelen. Hij is al niet zo op mij gesteld.' Hij kuste met haar mee en keek haar kort grijnzend aan. 'Misschien wel en misschien niet. Jij drinkt dat op en wij gaan naar boven toe.' Hij knikte tevreden en trok haar mee de trap op.

Aleria haalde haar schouders op. 'Dat weet ik niet.' En ze wist het echt niet. 'Dat weet ik niet meer althans,' gaf ze toe. 'Hoe weet je dat hij je niet ook uit de weg wilde ruimen? Hij zag er heel erg boos uit, qua angstaanjagendheid kon hij bijna aan jou in een boos humeur tippen. Misschien beraamt hij nu wel plannen om je naar de hel te sturen.' Een lachje ontsnapte aan haar lippen en ze keek even om naar de deur. 'Ik hoop dat die faeries hem goed bezig houden.
Ze sloeg haar armen rond zijn middel en liet haar hoofd even tegen zijn schouder rusten. De drank en drugs begonnen alweer te werken. 'Waarom heeft niemand iets dat jou kan doden?' mompelde ze. 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Vertel me je geheim, ik wil ook niet dood.' Ze tilde haar hoofd op en keek naar hem op. 'Je verkiest mij boven Hades in hoogsteigen persoon? Ik voel me vereerd. Hoe krijg je het toch voor elkaar dat iedereen jou wel een beetje haat.' Ze lachte en gaf hem een zoen.
'Naar boven toe gaan klinkt goed.' Aleria sloeg de rest van het drankje achterover en volgde hem de trap op. De treden zweefden alweer wat voor haar ogen. Boven waren enkele kamers. Aleria duwde hem de achterste in - zover mogelijk verwijderd van Jake en het feest - en trok de deur achter haar dicht. 'Ik hoop echt dat de faeries Jake niet laten gaan.' Ze zoende hem weer.

Dean fronste even en keek haar lang aan. 'Je wilde me heel graag dood en nu weet je niet meer zo goed hoe graag je me dood wil hebben?' In zijn ogen had ze nog steeds een hekel aan hem maar vond ze hem alleen leuk vermaak voor vandaag. 'Jake beraamt altijd plannen om mensen naar de hel te sturen. Dat is zijn ding. Jij verraad hem dus misschien ga je dan wel met mij mee, kunnen we samen voor eeuwig branden. Klinkt als een plan.' Hij maakte zich er totaal niet druk om, dat zou wel komen als haar drugs waren uitgewerkt. 'Dat zal wel misschien nemen ze hem wel mee, zijn we voorlopig van hem af.'
Het was wel te merken dat Aleria losser begon te worden. 'Omdat ik het heb vernietigdddd.' Hij grijnsde eventjes. 'Mensen gaan sowieso dood daar kan ik niets mee doen.' Hij knikte even heftig toen ze vroeg of hij haaar boven Hades verkoos. 'Altijd, elke dag.' zei hij grijnzend. Hij trok haar boven meteen met hem op het bed. Hij zoende haar weer en trok har shirt vrijwel meteen uit, hongerig naar meer.

'Precies,' knikte ze. 'Dan heeft Jake... Aparte hobby's. Voor eeuwig branden blijft afschuwelijk lijken, maar samen voor eeuwig branden klinkt al iets minder erg, ja.' Aleria giechelde, maar ergens maakte ze zich wel enige zorgen over tot waar Jake toe in staat was. 'Ik hoop dat ze hem meenemen en gewoon helemaal niet meer laten gaan,' mompelde ze. 'O ja, had ik kunnen weten. Jij vernietigt alles. Nou, dat klinkt ook weer lekker vrolijk. Kun jij mij niet onsterfelijk maken? Dan hoef je je nooit meer te vervelen.' Ze grijnsde breed.
'Zo, jij hebt er zin in,' mompelde ze toen hij haar shirt meteen over haar hoofd trok. Ze zoende hem gretig terug en trok zijn shirt ook uit.

Dean werd wakker van een deur die open getrapt werd en Jake die iets naar hem schreeuwde. Kreunend duwde hij zichzelf overeind. 'Schreeuw alsjeblieft niet zo.' Jake leek duidelijk niet te luisteren en schreeuwde alleen maar waarna hij spreuken op hem af vuurde. Dean concentreerde zich daarom en voor Jake iets voorhad bevond hij zich in een immens kleine ruimte en stonden Dean en Aleria naar hem te kijken. Het was natuurlijk een simulatie maar voor Jake was het echt. Deze begon dan ook sneller te ademen en kroop in elkaar. Vanaf de buitenkant wad de ruimte waar Jake in zat doorzichtig maar van binnen was het een donkere ruimte. 'Jake als je jezelf in de hand houd dan haal ik je er uit.'

Aleria's slaap werd ruw verstoord door Jakes woedende geschreeuw. Meteen was ze klaarwakker. Ze kwam overeind en schoot snel haar shirt aan, dat was het kledingstuk dat het dichtstbij lag. Ze voelde de vage energie van Jakes spreuken die langs haar hoofd schoten en recht op Dean afkwamen.
Aleria keek naar hem opzij eens Jake rustif was geworden. Hij zat gevangen in een kleine ruimte, waar verder niets bijzonders aan was. Hij zag er benauwd uit. Waarschijnlijk een van Deans simulaties met angsten van iemand.
'Waar is hij bang voor?' vroeg ze. 'Wat ziet hij?' Met een enigszins bezorgde uitdrukking op haar gezicht keek ze weer naar Jake. Niet omdat ze bezorgd was om hem, maar om haar eigen en Deans veiligheid. Jake had er heel erg woedend uitgezien.
'Maak hem niet nog bozer,' zei ze voorzichtig tegen Dean. Hij kon misschien niet dood, maar zij was een mens en - zoals Dean al vaker had gezegd - niet onsterfelijk.

Dean keek op toen Aleria naast hem begon te praten. 'Hij ziet helemaal niets, een donkere ruimte. Hij heeft claustrofobie.' Dean liet de simulatie verdwijnen en Jake stond weer gewoon in de ruimte. 'Het spijt me maar ik kon je niet op me in laten slaan. Als je nu gewoon rustig blijft is er niets aan de hand. Lichtelijk beschermend bleef hij met zijn brede lichaam voor Aleria staan zodat Jake haar niet zomaar kon raken. 'Ik weet niet precies wat er gister allemaal gebeurd is maar ik wil mijn excuses aanbieden voor zo ver ik je beledigd heb. Het betekend niet dat ik Aleria aan je geef want ze kwam alleen maar met mij mee als gast en niet als een cadeau.' Hij keek hem onderzoekend aan.

Aleria's blik ging weer naar Jake. Had de zoon van de duivel claustrofobie? Ergens was dat heel lachwekkend en ze kon een klein glimlachje dan ook niet onderdrukken. Ze trok haar gezicht weer in de plooi toen de simulatie verdween. Ze bleef veilig half achter Dean staan en keek naar Jake, die er gejaagd uitzag. Hij was ook nog steeds boos, dat was duidelijk te zien, maar hield die woede onder controle. Ze luisterde naar wat Dean zei en zweeg verder zelf. Eigenlijk was dit hele probleem haar schuld. Zij was met Jake gaan dansen, om te kijken hoe Dean zou reageren. Ze wist niet dat Jake zó bezitterig was.

Dean staarde Jake strak aan. Het was een heerlijk gevoel geweest om hem angst aan te jagen. Hij voedde zich op angst en pijn maar het meeste op dood en verderf. Dat was dan ook waar hij op dit moment het meeste naar verlangde. Hij had het nodig om nieuwe energie op te doen en sterker te worden. Zijn ogen werden donker, het werden zwarte poelen waar niets in te zien was behalve een benauwend zwart gat. 'Ze is van mij.' Gromde hij Jake toe. Het was een diep dierlijk geluid, hongerig en bezitterig. Toen Jake dichterbij kwam gromde hij op nieuw maar nu zonder woorden. Het was duidelijk dat hij niet dichterbij mocht komen. Hij draaide zich met een ruk om naar Aleria en staarde haar strak aan. 'Jij bent van mij.' Op het moment dat hij naar Jake keek viel het hem op dat hij niet langer alleen was. Hij werd vergezeld door een brede nogal intimiderende man. Dean was niet bang voor hem, hij had op zijn meest een gelijke kracht aan hem. Hades keek hem tevreden aan. 'Ik dacht toch echt dat het mens niet bij jou hoorde Azraël. Mensen als haar.' Hij knikte naar Aleria. 'Horen bij ons in de hel.' Hij grijnsde zo breed dat het misselijkmakend was.

De spanning in de kamer was om te snijden. De angst die Jakes houding net had overgenomen, verdween vrijwel onmiddellijk nu de simulatie van zijn grootste angst was verdwenen. Het was haast wonderbaarlijk hoe snel alle arrogantie en woede terug kwamen in zicht gezichtsuitdrukking. Hij wierp een begerige blik op Aleria, één die haar nog wat dichter naar Dean toe liet stappen. Dean, echter, was voor een moment minstens even angstaanjagend toen hij haar simpel meldde dat zij van hem was. Had zij ook nog een keuze in dit alles? Het leek er niet op.
Een nieuwe persoon vermengde zich in de ruzie tussen de twee heren. De man was indrukwekkend, straalde een ongelooflijke dreiging uit en plots voelde ze zich nog nietiger, nog kleiner en kwetsbaarder. Hades, schoot er door haar hoofd. De god van de onderwereld schoot zijn zoon te hulp. Kon Dean hem ook aan?
‘Misschien hoor ik daar wel thuis’, piepte ze, ‘maar pas als ik doodga. Jullie moeten nog even geduld hebben, vrees ik.’

Dean rechtte zijn rug en staarde Hades strak aan. Al jaren had hij een hekel aan de man gehad. Hij was te zelfverzekerd en arrogant, Jake was precies zijn evenbeeld. 'Hebben we vader lief nodig om te kunnen winnen? Lucifer.' Hij had er een hekel aan als mensen hem bij zijn originele naam noemden maar wist dat Hades het gebruikte om indruk op hem te maken, hem te intimideren. Dean wierp een waarschuwende blik naar Aleria toen ze tegen Hades sprak. 'Ach het mens denkt ons te slim af te kunnen zijn. Wanneer ik beslis dat iemand in de hel thuis hoord dan gaat deze persoon mee. Of ze nu willen of niet. Het kan op de makkelijke manier of de moeilijke. Ik kan je meenemen alles goed en wel of ik kan je verbannen.' Hij kneep zijn ogen samen. 'Met die vriend van je geld niet het zelfde. Hij valt niet te verbannen maar wel mee te nemen. En zal ik je eens vertellen waarom hij dat niet wil?' De smerige grijns verscheen weer. 'Omdat alle zielen die thuisbehoorden in de hel en door Azraël, jij kent hem als Dean, zijn vermoord allemaal bij mij rondzwerven. En ik kan je vertellen, ze zijn uit op wraak.'

Aleria besefte dat ze zichzelf behoorlijk in de nesten had gewerkt door een pact te sluiten met de duivel – of de zoon van de duivel in dit geval. Het verzet had van tevoren al uitgezocht dat Dean te verslaan was door één of ander speciaal wapen dat zich ergens in de hel bevond. Althans, een onderdeel ervan bevond zich in de hel en om dat onderdeel te vinden had ze Jakes hulp nodig gehad. Na de nachten die ze met Dean had gedeeld, echter, was ze niet zo zeker meer van het plan verder te gaan met de samenwerking met Jake. Dean was… interessant.
De laatste woorden van Hades maakten een nieuwe hoop in haar los.
‘B-bedoel je dat… Dat mijn ouders daar ook zijn?’ Haar blik flitste een moment naar de Engel des Doods, waarna ze naar voren stapte, naar Jake toe. ‘Ik ga mee als je me belooft dat je me mijn ouders laat zien.’ Jake grijnsde, sloeg een hand rond haar middel en trok haar bezitterig naar zich toe. ‘Natuurlijk zal ik dat doen, lieverd.’

Dean keek behoorlijk jwaad toen Aleria zich door die woorden heel makkelijk mee liet voeren door Jake. 'Ze zijn dood of je ze nu zult zien of niet. Ze komen nooit meer terug Aleria. Het heeft geen zin om je aan die hoop vast te klampen.' Als ze nu besloot om met Jake mee te gaan ging hij haar niet achteraan, niet weer. Hades had te veel macht in de hel wat betekende dat hij zelf zwakker was. 'Prima. Ga maar mee.' Dean keek hen stuk voor stuk aan. 'Wat zou ik met een mens aan moeten?' Hij had helemaal niemand nodig, waarom had hij anders zijn gehele leven al alleen doorgebracht? Ze had een weg naar hem toe geduwd en die werd hier afgesloten. Hij keek hen weer net zo emotieloos aan zoals hij altijd had gedaan. 'Vertrek. Ik wil jullie hier niet langer hebben.' Hij verhief zijn stem naar een autoritair niveau. 'En jullie zijn niet welkom om hier terug te komen.' Hij keek Aleria even aan. 'Niemand van jullie.' De spieren in zijn rug trokken samen en een verlangen van vrijheid trok door hem heen maar hij negeerde het. Het toonde meer van hem dan hij toe liet bij deze mensen.

'Ja, ze zijn dood en dat komt door jou. Door jou en niemand anders', beet ze Dean toe. Aleria was niet vergeten hoe hij een paar dagen terug nog vol amusement aan haar had beschreven hoe hij haar ouders om had gebracht. Hij had haar zelfs willen laten zien hoe hij dat had gedaan. Ze wilde haar ouders zien, hen een laatste keer spreken en normaal afscheid van hen nemen. Ze moest Jake of Hades of allebei ervan overtuigen dat haar ouders een goed leven in de hel mochten lijden - voor zover dat mogelijk was. Maar nu haar wraakgevoelens opnieuw aangewakkerd waren, overstemden ze het kleine, aarzelende iets dat ze misschien wel voor Dean was begonnen te voelen. Hij moest mee naar de hel.
Ze glipte uit Jakes armen en pakte Deans arm vast. 'Dean, alsjeblieft, kun je niet mee? I-ik wil mijn ouders graag zien, maar niet alleen zijn met die twee', sprak ze op gedempte toon. 'Misschien... Misschien kun je ze van binnenuit verwoesten. In de hel zullen ze minder alert zijn omdat het een vertrouwde omgeving voor hen is.' Haar hand zakte van zijn arm af naar zijn hand, die ze zacht vastpakte. 'Ik ga hoe dan ook met ze mee, Dean, maar het hangt van jou af of ik terugkom... Ik weet dat je hebt genoten van de onbezorgdheid.' Aleria liet hem los en stapte achteruit.

Dean keek haar vrijwel verachtend aan toen ze weer naar hem toe stapte. 'Ze doen je toch niets.' Zei hij kortaf maar tevens op gedempte toon. 'Dat kan ik niet dat weet jij zelf ook. Het is voor mij gevaarlijk om daar te zijn.' Hij was haar niet van plan uit te leggen waarom. De pijn en verderf daar deed hem wel goed maar in de hel was hij niet de machtiste en leidde Hades met Jake. Hij was in de minderheid en minder machtig. Daarnaast waren bijna alle zielen van de mensen die hij vermoord had in de hel. Ze wilden allemaal wraak op hem en hij was er zeker van dat Aleria hem ergens nog steeds dood wilde. 'Je gaat niet mee. Je blijft hier. En als je wel gaat dan ga je alleen.' Gromde hij. Hierna ging het allemaal vrij snel. Hades greep zijn arm vast en Jake die van Aleria. Ze begonnen beide een spreuk te mompelen en voor Dean zich los kon trekken slokte de duisternis hem op. Eenmaal hij weer wakker werd knipperde hij een paar keer met zijn ogen. Ze stonden net achter de poorten van de hel. Het duizelde hem en het geschreeuw wat voortkwam uit het vuur waarin zielen eeuwig brandde vulde zijn hoofd. Het voelde zowel heel goed als heel slechte en hij klemde zijn kaken op elkaar.