ORPG | Bad blood

Aleria stond voor het grote raam van haar kamer. Een tevreden glimlach lag rond haar lippen terwijl ze wachtte. Haar vader had haar gezegd dat hij bij een nieuwe overwinning op haar land enkele krijgsgevangenen had genomen. Hij had haar een korte omschrijving van ieder gegeven, van het uiterlijk en het karakter voor zover dat al bekend was. Naar één van hen was haar interesse meteen uitgegaan. Een knappe, sterke jongeman met een koppig, enigszins arrogant karakter. Het klonk perfect voor haar. Gewoonlijk had ze liever de rustigere typen, die gemakkelijk te bespelen en te breken waren. Maar dat werd op een gegeven moment ook saai. Het klonk haar wel goed als iemand anders ook een keer de leiding over haar nam. Als het goed was, moest de jongen ongeveer net aangekomen zijn en had haar vader hem gezegd dat hij naar haar kamer moest gaan.

Met zijn handen op zijn rug werd hij de trap op geduwd. Zonder een woord te zeggen of een emotie te tonen liep hij de trap op die onder elke voetstap kraakte. Sinds hij gevangen was genomen en ergens was opgesloten had hij geen woord meer gezegd behalve om iemand te beledigen of koppig tegen te werken. Bovenaan de trap liet de bewaker hem los en werd hem opgedragen de gang, die een duistere gloed had door de zonsondergang, door te lopen. Bij elke stap die hij zette voelde hij ogen van bewakers in zijn rug boren. Na elke paar meter en om elke hoek bevond zich wel een bewaker om in de gaten te houden of hij niet probeerde te ontsnappen. Eigenlijk verspilde ze hun tijd want hij liet de eer aan zichzelf en nam de moeite niet om te ontsnappen. Voor hem was dat het niet waard als hij niet voor zijn volk kon vechten. Aan het eind van de gang bevond zich een grote deur met hendels waar een leeuw in gegraveerd stond. Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de bewaker achter hem. 'Als jij niet open doet staan we hier nog heel lang want, zoals je ziet, zijn mijn handen vastgebonden.' De man wierp hem een vernietigende blik toe en opende de deur. 'Uw gevangene is gearriveerd.' Melde hij de jongedame die zich bij het raam bevond.

De zon zakte als een gloeiende, oranje bol langzaam naar de hemel en trok kleurrijke strepen door de lucht. Door de warme gloed leken haar haren haast in brand te staan, zo vurig werd de toch al oranje-achtige kleur.
Aleria had het gestommel op de gang al opgevangen en de woorden die - zo vermoedde ze - de gevangene zei, waren door de deur heen te horen. Een klein lachje ontsnapte aan haar lippen. Haar vader had gelijk gehad wat betreft zijn karakter. Ze draaide zich om toen de bewaker de deur opende en meldde dat haar gevangene was gearriveerd.
'Dat heb ik al gehoord, ja,' grijnsde ze klein, waarop het gezicht van de bewaker nog wat meer verduisterde. Aleria greep de gevangene bij zijn bovenarm en trok hem haar kamer in. De deur sloot ze weer achter hem. Ze begon meteen met een tik tegen zijn wang.
'Niet zo onbeleefd tegen de bewakers,' zei ze. 'Ze staan wel boven jou. Wat is je naam?' Aleria zette een klein stapje achteruit en met een gestrekte arm hield ze hem bij zijn borstkas nog tegen de deur gedrukt. Ongestoord nam ze hem in zich op en trok ze de conclusie dat hij absoluut heel erg knap was.

Dean liet zich alles behalve gewillig mee trekken. Het was duidelijk dat de bewaker niet blij was met zijn gedrag of het feit dat het de jongedame wel leek te bevallen. De tik tegen zijn wang liet hem grommen en hij keek haar aan. 'Ik ben geen peuter die je op moet voeden ik praat tegen iedereen hier zoals ik tegen ze wil praten en hij beviel me niet dus maak ik dat duidelijk.' Hij keek haar aan terwijl ze hem bekeek. 'Dean.' Zijn blik hield hij op de hare gericht. 'Bevalt het een beetje?'

Aleria trok kort een wenkbrauw op. Haar hand gleed iets omhoog en klemde zich rond zijn keel, klaar om kracht te zetten wanneer ze dat wilde.
‘Die brutaliteit mag heus wel wat minder,’ zei ze. ‘Ik ga je ook niet opvoeden, ik ga je omzetten naar mijn regels.’ Maar niet teveel, wat pit was wel een keer leuk, goed voor de afwisseling.
‘Dean,’ herhaalde ze. Ze keek hem even met een schuin hoofd aan. ‘Ja, het bevalt me heel goed.’ Aleria grijnsde. ‘Als je slim bent, gebruik je dat in jouw voordeel.’ Ze liet zijn keel los en gebaarde hem om te draaien. ‘Kan ik er zeker van zijn dat je geen rare dingen uit gaat halen als ik je handen los maak?’

Dean keek haar strak aan op het moment dat haar hand naar zijn keel ging. Hij was verre van bang voor haar aangezien hij veel meer mee had gemaakt dan alleen maar een jongedame die probeerde te bewijzen dat er niet met haar te sollen viel. 'Denk je nu echt dat ik zo bang van je word? Daar heb je wel wat meer voor nodig en ik ben niet van plan om naar jou regels te luisteren.' Het irriteerde hem enigszins dat ze zo zelfverzekerd was. Hij bleef haar blik volgen alsof hij niets anders zag. Hij wilde niets missen voor het geval ze iets deed wat hem niet beviel. 'Ik beloof je niets maar maak mijn handen maar los ja.' Zei hij en hield zijn hoofd ook schuin.

Hij was niet bang, maar dat zou nog wel komen. En als hij ook niet bang werd wanneer ze haar ware aard aan hem liet zien, dan was hij echt een grote uitzondering.
'Ik heb ook nog heel veel meer in huis om jou bang mee te maken, maak je maar geen zorgen,' haar stem had een dodelijk lieflijke ondertoon en ze wierp hem een zoetsappig glimlachje toe. Aleria draaide hem om en met een klein mes dat ze uit een lade van een kastje pakte, sneed ze de touwen rond zijn polsen door, waarna ze het mes weer terug legde, het laatje op slot draaide en de sleutel opborg in haar broekzak. Ze kon niet hebben dat hij straks het mes in zijn handen had.
Ze kwam weer voor hem staan. 'Waarom ben je opgepakt?'