ORPG | We haven't the time to take our time

Het was een grauwe dag. Alweer. De dagen hier waren zelden zonnig, de rijken woonden in de zonnige oorden. Aleria kon zich een reis naar het eerstvolgende deel al niet veroorloven. Voor nu zag het eruit dat ze de volgende dag al niet eens ging halen. 0000-00-00-05-3-57. Dat was wat de zwak, groen oplichtende cijfers op haar onderarm aangaven. Ze had nog nul jaren, nul weken, vijf uren, drie minuten en zevenenvijftig seconden, die langzaam wegtikten. Voor het vallen van de avond moest ze een persoon vinden om tijd van af te nemen. Anders zou het een zekere dood voor haar betekenen. Ieder ander mens zou niet rationeel meer kunnen handelen en denken onder de druk van de naderende dood. Aleria, echter, was eraan gewend. Al jaren leefde ze in de schaduw van de dood, die altijd dreigend boven haar hoofd hing. Zij stal tijd van mensen, maar mensen stalen ook tijd van haar.
Nu stond ze, gewapend met een mes, in de beschutting van een hoog gebouw. Haar blik was gevestigd op een busje dat aan de overkant van de straat tot stilstand kwam. Een man, volledig gekleed in zwart, stapte uit, opende de deuren aan de achterkant en sleepte iemand naar buiten. Aleria zag meteen dat de jongeman die op straat werd achtergelaten niet van hier was. Zijn kleding was daar te mooi voor. Toch gaven de cijfers op zijn arm niet veel tijd meer aan. Drie dagen en zo’n vier en een half uur. De rest was hem vermoedelijk al afgenomen. Dit weerhield haar er echter niet van hem af te schrijven als slachtoffer om van de stelen. Drie dagen waren beter dan niets. Een paar uur extra zouden al voldoende zijn. In die kostbare uren kon ze opzoek naar een volgend slachtoffer met wat meer tijd, al liepen die hier bijna niet rond. Desnoods nam ze deze jongeman al zijn drie dagen en vier uur af. Ze schroomde er niet voor mensen te doden om zelf te kunnen overleven.
Ongeduldig wachtte Aleria af wat hij ging doen, of hij overeind zou komen en zou proberen deze stad uit te komen. Het was hier te riskant zijn tijd af te nemen. Mensen zouden haar vanachter ramen in de gaten houden en dan zou zij een volgend slachtoffer zijn. Niemand mocht het weten wanneer ze weer wat dagen verzameld had.

Aan het begin van de dag schenen de groene cijfers op zijn arm een geruststellend getal uit : 0008-01-04-12-43 wat betekende dat hij ruim 8 jaar en 10 maanden te gaan had. Voor de mensen in het gebied waar hij woonde was het alles behalve veel maar voor hem was het nog wel te doen. Hij behoorde niet tot de rijksten maar ook zeker niet tot de armste. Dit betekende wel dat hij een deze week tijd moest gaan kopen. Het klonk makkelijk maar het was het tegendeel. De vooruitzichten voor de dag waren zonnig geweest.
Terwijl hij het busje uitgeduwd werd schenen de groene cijfers nog steeds maar nu niet meer zo positief. Het viel hem nog wel mee dat ze hem niet vermoord hadden door hem al zijn tijd af te nemen. Nee nu gaven de cijfers aan dat hij nog drie dagen en vier uur had om te leven. Er was nu geen mogelijkheid meer om tijd te kopen of om voorwerpen ván zijn tijd te kopen. Wat er nu over was, was tijd om te overleven en meer niet.
Pas toen de mannen in het busje weer gas gaven en verdwenen in de stoffige grijze omgeving begon hij zich te oriënteren. De huizen waren enigszins vervallen, ramen dichtgetimmerd met houd en deuren die uit hun voegen hingen. Het rook vies alsof al het afval zo op straat werd gegooid. Er waren weinig mensen buiten waardoor de jongedame die zo’n 5 meter bij hem vandaan bij een gebouw stond op viel. Haar doordringende blik gaf hem genoeg kracht om op te staan en terug te staren. Hij was niet bang, dat niet, maar veilig voelde hij zich ook niet.

Doodstil bleef ze in de schaduw van het gebouw staan, enkel zwijgend kijkend maar de jongeman die gedesoriënteerd om zich heen keek alvorens overeind te komen. Hij zag er verrassend kalm uit voor iemand die net in een onbekende, armoedige stad langs de weg was gedumt met nog maar relatief weinig tijd om te leven.
Aleria trok zich iets terug toen zijn blik de hare ontmoette en hij haar aan bleef kijken. Vanachter de ramen in de flat achter hem zag ze dat meerdere mensen hem in de gaten hielden en dat liet vijandigheid in haar opborrelen. Hij was van haar. Zijn tijd was van haar. Pas als ze hem minstens de helft van zijn dagen had afgenomen, mochten de anderen hem hebben om hem ook de laatste paar uren, minuten en seconden af te nemen.
Onopvallend borg ze het mes op, waarna ze op de jongen aan de overkant van de straat afliep. Op haar gezicht rustte een onschuldige uitdrukking en haar vest verborg de akelig lage cijfers op haar arm. Ze pakte zijn pols vast, niet die waar de klok op stond, maar de andere omdat ze niet als bedreiging over wilde komen.
Nog niet.
'Je zou hier niet zolang moeten blijven staan,' zei ze terwijl ze hem met lichte dwang achter haar aantrok richting een verlaten deel van de stad. 'Iedereen kan je tijd zien en je zag er erg hulpeloos en zwak uit zoals je daar zo rond stond te kijken.'
Aleria keek even achterom, nam hem kort in zich op.
'Waar hebben ze zo'n knap iemand als jij zolang verborgen gehouden?' vroeg ze met een klein grijnsje, om vervolgens haar blik weer op de weg voor haar te richten.

Opnieuw liet hij zijn ogen door de buurt heen glijden en viel het hem op dat meerdere mensen nu door de kieren van ramen en deuren naar hem keken. Zijn blik gleed naar zijn arm en hij schoof de mouw van zijn vest naar beneden zodat er alleen maar een wazige gloed door de mouw heen scheen. Het was duidelijk dat de mensen die nu naar hem keken de tijd al hadden gezien en het nu nog weinig nut had maar hij probeerde zichzelf toch zo goed mogelijk te beschermen.
Meteen toen hij zijn blik vast haakte in die van de jongedame leek ze terug te deinzen. Toch had hij niet het gevoel dat ze bang voor hem was. Haar hele uitstraling, voor zo ver als hij die nu kon opnemen, was gevaarlijk.
Op het moment dat ze naar hem toe liep rechtte hij zijn rug en zocht hij de dichts bijzijnde weg om hier vandaan te komen maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Voor hij de kans had weg te gaan stond ze al voor hem maar was de gevaarlijke houding verdwenen. De blik die ze nu had was vriendelijk maar niet open. Ze verborg ongetwijfeld meer dan hij wilde maar hij had geen andere keus dan haar volgen dus liep hij met haar mee.
'Goh als het je nog niet was opgevallen, ik ben hier niet bepaald bekend.' Mompelde hij, het had geen nut om het te ontkennen. 'Een heel eind hier vandaan.' Mompelde hij.

'Daar ben je een beetje laat mee,' merkte ze op een scherpe toon op, doelend op het feit dat hij pas net zijn mouw over zijn onderarm heen had getrokken. 'Het is een waar wonder als je morgen niet dood ergens ligt weg te rotten in een steegje en zeg nou zelf, dat zou toch zonde zijn?' Kort grijnsde ze naar hem. '"Een heel eind hier vandaan" is geen goed antwoord op mijn vraag. Ik zal hem wat anders stellen zodat jouw hersentjes het ook kunnen begrijpen. Waar kom je precies vandaan, uit welk deel?' Aleria wierp een korte blik naar hem alvorens hem een afvallig uitziend gebouw in te trekken, redelijk wat trappen op - aangezien de lift kapot was - en één van de vele appartementen in. Ze was blij met het feit dat ze op straat en ook in het appartementencomplex niemand tegen waren gekomen. Niet iedereen hoefde te weten dat ze een nieuw slachtoffer had, al bleven slachtoffers nooit voor lang. Ze baalde ervan dat degenen die hem uit zijn deel hadden ontvoerd, hem ook al tijd af hadden genomen. Het zou een stuk relaxter zijn als ze een keer weer een jaar op haar klok had staan.
Aleria trok hem haar appartement in en vergrendelde de deur achter haar, waarna ze de jongeman meetrok haar kamer in en hem vluchtig met in ieder geval één pols vastbond aan de stevige spijlen van het bed.